Anouk Wognum

• Post Office: The Card Game

  

  Laten we meteen maar met de deur in huis vallen: Post Office the Gardgame stelt niet zo veel voor! Maar laat ik daar meteen achteraan zeggen: dat is niet persee slecht en helemaal niet erg. Dit spelletje is gewoon weer een New Kid On the Block, op de filler-markt. Eentje die zeer simpel doch doeltreffend is. Hoogvlieger? Nee! Handig, klein, meenemertje voor in je tas, op de camping of als tussendoortje op een game-avond? Ja! Dus als je zin hebt in een grappig klein kaartspelletje, waarin je pakjes gaat verzamelen met kaarten die je dusdanig als een veld aan elkaar gaat plaatsen zodat er rijen en kolommen ontstaan met unieke pakjes, dan moet je deze review dus vooral wél verder lezen.

• Akropolis: Athena

  

  Eerder reviewde ik voor Bordspelwereld al Akropolis. Een spel waar ik erg enthousiast over werd en dat ik dus ook goed beoordeelde. Bekijk de review hier. Inmiddels is er ook een uitbreiding: Athena.

• Harmonies

  

  Harmonies voelt een beetje als een liefdesbaby tussen verschillende spellen. Zo’n samensmelting die eens niet voelt als “meer van hetzelfde” maar als een goede combi van mechanismes die complementair aan elkaar blijken. Hoewel het spel zijn naam niet te danken heeft aan het harmonieus samengaan van deze mechanismes, dekt dat wel de lading. Met een drafting systeem, à la Azul, het vervullen van patroonopdrachten à la Reef en de prachtige vormgeving van Maëva da Silva, die je kan kennen van When I Dream en Mysterium Park, haal je een ware parel in huis die perfect in harmonie is.

• Flutter

  

  Error. 404. Page Not Found.

  Zo voelde mijn hoofd na het spelen van Flutter. Het concept, het mechanisme, het thema, het is me allemaal op het lijf geschreven. Bloemen, vlinders, bijen, lieveheersbeestjes, pollen verzamelen. Wie mij kent weet: dat is spekkie naar mijn bekkie. Dat is het ook nog steeds. Maar man, man, man, wat bezorgde deze vrolijke tegellegger mij tegelijkertijd toch een hoop kopzorgen. Ik zal je maar vast zeggen, dit spel is niet OCD-proof en een Mindfuck voor doorgewinterde tile placement-spelers. De vraag is dus niet zozeer of het een leuk spel is, maar meer: kan je hoofd dit aan?

• Lumicora

  

  Een koraalrif is een ecosysteem van rifbouwende bloemdieren. Zo noemt Wikipedia dat. Wat een prachtige woorden zijn dat eigenlijk, “rifbouwende bloemdieren”. Je waant je meteen in een sprookje. En ook de doos van Lumicora belooft een vormgevingsfestijn omdat precies deze riffen als ware een prachtig veldboeket op je af komt. Omdat het koraalrif op zich geen nieuw thema is in spellenwereld stelde ik mij echter toch wel in op een abstract tegelleg-spel, omdat het modulaire/ blokjes karakter van deze bloemdiertjes zich nou eenmaal goed leent voor het bouwen van een eigen rif, zo bewijzen collega-spellen met soortgelijk thema. Gelukkig ben ik niet vies van abstracte puzzels, waarbij je door middel van draften van tegels je eigen wereld mag bouwen. De vraag is dan alleen: Is deze markt niet al verzadigd? Is dit niet gewoon wat we al hebben? En blijft het spel overeind zonder de thematische en vormgeving technische verwachtingen van de prachtige naam en doos waar te maken? Ik probeerde het uit.

• Open Season

  

  Naast af en toe een review krabbelen voor Bordspelwereld werk ik ook nog in het Hoger Beroeps Onderwijs. Afgelopen maandag startte ik weer na zo’n vijf weken vakantie. “The Season is open”, grapte een collega. En ineens realiseerde ik me dat ik nog een open eindje vanuit de vakantie had. Een “bordspelwereld-open-eindje” wel te verstaan. Want zo ongeveer de hele zomer heb ik mij stuk gebeten op “Open Season”. Dat was een afwisselend aangename en onaangename kluif.

• Catstax & Flex Puzzler

  

  Solospellen. Niks voor mij. Althans ... je moet mij geen spellen solo laten spelen die eigenlijk als gezelschapsspel zijn bedoeld, maar ook een automa-versie hebben. Op de een of andere manier bekruipt mij altijd een soort niet bestaande FOMO, wanneer ik zo’n spel in mijn eentje speel. Ik vind delen en samen spelen gewoon leuker en zo’n spel alleen spelen wijst me dan op het gemis ervan.

  Sowieso zie je dan vaak dat krampachtig regels aangepast moeten worden, simpelweg omdat het spel geen solospel is en een solomodule dus regelwijzigingen vereist. Online kan je me voor een sporadisch potje porren. Omdat ik dan niets hoef te doen. In real life vind ik het optuigen en klaar zetten van zo’n heel spel in mijn eentje ineens “gedoe”. Terwijl ik met een groep in mijn nopjes ben als ik een hele tafel mag uitstallen. Ik denk dat het net zoiets is als voor jezelf koken: dat is voor anderen ook veel leuker dan alleen. En voor een ander kook je ook al snel uitgebreider, dan alleen voor jezelf. Nou, dat heb ik dus ook met solospellen. Of hád! 

• Toil & Troublez

  

   

  We kennen allemaal het fenomeen: “Filler”. En nee, dan bedoel ik niet een goedje dat ze in het gooi massaal in hun bovenlip spuiten, maar een filler onder de spelletjes. Deze term brengt mij altijd een soort staat van verwarring. Want een filler is toch een soort van tussendoortje. Een klein spelletje wat twee grotere “echte” spellen aan elkaar rijgt. Ik vraag me dan altijd af wat het dan betekent als iets “een goede filler” is. Betekent dit dat het dan niet als volwaardig spel gezien wordt? Maar als filler kan het wel? Alleen breng je het niet op tafel, maar in combi wel? Of is een goede filler juist een status apartus met zijn eigen kwaliteit waar je trots op moet zijn? Een goed spel, wat gewoon wat korter duurt en snel op tafel ligt? Een net zo waardige categorie binnen de bordspelwereld die er ook moet wezen omdat hij zorgt voor afwisseling en balans? Ik ben er nog niet helemaal uit. En dus ook niet hoe serieus we deze categorie moeten benaderen en beoordelen.

  Toil en Troublez bracht mij bij deze vraag. Dit omdat ik dit nou een typische filler vind, zonder nou echt te weten hoe die term goed te omschrijven.

• Harry Potter: Strijd tegen de Duistere Machten

  

  Dit is er weer zo een hoor. Zo’n review waar ik even op  moest kauwen. Ik kreeg de nieuwste telg van de Weerwolf-familie onder mijn hoede. Harry Potter: Strijd tegen de Duistere Machten. Wie verzot is op de overvloed aan Weerwolfspellen van inmiddels diverse uitgevers, zal hiervan smullen. Voor de Harry Potter-liefhebbers zal dit wellicht zelfs een must zijn. Maar voor een kritische reviewer, die soms de neiging heeft om wat bitter en cynisch te zijn, is dit geen hoogvlieger.

• Renature & Renature Valley

  

  Nog nooit voerde ik zoveel discussie over een spel alvorens ik er een review over kon schrijven als bij dit spel. Ruim 1,5 jaar geleden speelde ik het basis spel en was niet enthousiast. Het bleef knagen, want: Speelgoed van het jaar, het ziet er prachtig uit, goede ranking op BGG. Het moet een goed spel zijn dus ik doe zelf iets niet goed. Afgelopen week gaf ik het spel een herkansing en nog een herkansing. En nog één. Want een spel dat er zo prachtig uit ziet en gemaakt is door een makers duo (Kramer en Kiesling) waarvan ik menig spel al wel met plezier heb gespeeld, dat moet leuk zijn! Dus daar gingen we…

• NMBR 9 & NMBR 9++

  

  Soms wordt je enorm verrast door een spel en ontdek je dat eenvoud kracht kan zijn. Toen ik het idee van NMBR 9 las dacht ik: Ooooh, flinterdun polyomino-achtig geburen. Gaan we weer. Nou vooruit dan maar. Spelen die hap. Reviewtje schrijven. Let’s get it over with.

  Bleek ik ineens een heel leuk spel aan het uitproberen te zijn. Die juist door zijn eenvoud een toppertje is onder de fillers en zeker nog vaker bij mij op tafel komt. Een die ook nog een leuke uitbreiding blijkt te hebben, zodat je het ook kan spelen met de kritische en gevorderde spelers onder ons.

• Leaf

  

  Kun je verliefd zijn op een spel? Ik vroeg het mijzelf hardop af toen ik voor het eerst Leaf speelde. Of nee, eigenlijk al toen ik alleen de doos open maakte. En de vraag stellen, is de vraag eigenlijk al beantwoorden. Nog voor ik ook maar één letter van de spelregels had gelezen zat ik kwijlend boven de mooie doosjes waarin alle houten tokens en spelonderdelen zijn opgeborgen. Ik had de ongelooflijke mazzel de limited edition van dit spel te mogen ontvangen en ik denk dat ik zeker wel een kwartier naar alle onderdelen heb zitten staren alvorens ik tot iets kwam. Gehypnotiseerd door de prachtige houten bladeren en het schitterende artwork op de kaarten. Al spelend ontdekte ik dat ook het spel mij onder hypnose kon brengen, want wat een leuk, ingenieus en vernieuwend spel is Leaf!

• Akropolis

  

  Eigenlijk heeft dit spel een hoop waardoor je zou denken dat ik het geen leuk spel zou vinden. De eeuwige hexagon, cliché gebruik van primaire kleuren, aangevuld met wit, groen en paars. De zoveelste tegellegger (vooruit, dat vind ik leuk), en ook nog de zoveelste tegellegger waarbij we ook de lucht in gaan en in lagen gaan werken, zoals bijvoorbeeld in Lamaland. En stiekem is het gewoon een polyomino met zeshoeken. Klinkt niet echt als een recept waar je dol enthousiast van wordt, want we hebben het nu wel gezien, niet waar? En toch ben ik wél enthousiast!

• Spook Manor

  

  Ik ben geen uitgesproken kaartspelliefhebber, ik ben geen uitgesproken liefhebber van het draften van kaarten (uitzonderingen daargelaten) en over het algemeen ben ik ook niet zo’n griezelaar. Zombies hoef ik niets van te weten. Spookachtige dingen, ze zijn gewoon niet voor mij gemaakt. In de kermis ga ik liever in de draaimolen dan in het spookhuis. Doe mij maar vrolijke muziekjes, kleurtjes en wat dieren en je hebt de helft van de punten al binnen.
  Je zou dus denken dat Spook Manor een spel zou zijn waar ik van zou gruwelen. Het spel en de regels zijn een recept van een, voor mij, draak van een spel. Je moet dus van goede huizen komen om mij te plezieren met een spel over spoken in een of ander griezelig leegstaand landhuis. Challenge accepted, moeten de makers van Spook Manor gedacht hebben. Is het deze slimme makers dan tóch eindelijk gelukt, beleef ik bijzonder veel plezier aan een spookachtig (kaart)spel, blijkt dit een in Nederland relatief onbekende Kickstarter. Ik ben het er niet mee eens. Dit spel verdient meer aandacht.

• Aqua

  

  Het online advertentiegeweld lachte me al een paar weken toe. Al menig filmpje keek ik enthousiast en ik heb dus ook niet het geduld gehad om te wachten op de Nederlandse uitgave. Toen Boardgamegeek er ook nog een FrontPage artikel aan weidde, zwichtte ik voor al het leuke kleurgeweld dat zich steeds meester maakte van mijn nieuwsgierige brein. Inmiddels is de Nederlandse versie er al wel en stromen ook Facebook en Instagram timelines vol met enthousiaste spelers! Ik ben één van hen en speel het inmiddels al weken met veel plezier.

• Rock de Bok

  

  Tja. Daar zit ik dan. Achter mijn laptoppie. Om nog een review te schrijven over een Roll & Write. Onlangs schreef ik nog dat deze gamesoort, ondanks de marktverzadiging, in mijn hoofd juist terrein won. Calavera kon door wat meer diepgang, maar mede ook door de mooie art van Kreativbunker, mijn goedkeuring meer dan wegdragen. Vurig hoopte ik dat Rock de Bock, uit dezelfde vormgevingskoker, mij net zo zou enthousiasmeren. Maar met vormgeving alleen kom je er niet. En helaas moeten bedenkers Inka & Markus Brand, ondanks de grote fysieke gelijkenissen, qua spel wat mij betreft hun meerdere erkennen in Calavera.  

• Calavera

  

  Roll & Writes. Wat zal ik er eens van zeggen? Het is als een soort liefde waar je niet met en niet zonder mee kan. Een soort haat/liefde-verhouding. Als je me er over een vertelt, vind ik ze bijna per definitie stom. Bij voorbaat. Nou ja, vond. Want hoewel vele uitgevers vinden dat Roll & Writes hun beste tijd hebben gehad en die markt verzadigd begint te raken, krijgt die markt nu pas een beetje ruimte in mijn hoofd. Want eigenlijk zijn ze best leuk, maar voelt het een beetje als not done om zulke simplistische spelletjes tot je favorieten te rekenen. Dat zegt toch wat over je smaak, nietwaar?

• Mini Containers

  

  Laatst was ik vrij kritisch over Pretpark Tempo. Dit was misschien mede omdat het spel wel de gun- en zeker de sympathiefactor heeft. Het heeft potentie en er zit voelbaar passie in het spel. Dus wilde ik er het nodige over zeggen. Van de hand van RA games is er nog zo’n spel dat wel op mijn sympathie kan rekenen. Niet in de minste plaats omdat het een educatief karakter heeft, met het oog op het milieu en afval, namelijk: het kaartspel Mini Containers.

• Caldera Park

  

  Laatst reviewde ik Savannah Park. Heerlijk spel en een dikke acht. Niet diepzinnig en hoogdravend, wel zeer doeltreffend en vermakelijk. Little did I know dat veel mensen het met mij oneens waren en dat de heren Kiesling en Kramer deze feedback ten harte hadden genomen en dus verwerkt in de opvolger Caldera Park. Hoewel ik wist van het bestaan van Caldera Park en ook dat er overeenkomsten waren, was ik me er niet van bewust dat het in feite een doorontwikkeling is van Savannah Park. En ik moet zeggen: dat hebben ze goed gedaan. Er zijn zelfs veel mensen die zeggen dat je Savannah Park de deur uit kan doen als je Caldera Park ook hebt. Dat snap ik, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik zal uitleggen waarom.

• Genotype

  

  Uit een bètafamilie komend, waar ik juist de enige echte alfa ben, is het eigenlijk best grappig dat ik nu Genotype ga reviewen. Ineens houd ik me bezig met de Mendeliaanse overerving, ofwel, de biologische overerfbaarheid van een eigenschap op basis van een enkel gen. De Moravisch-Oostenrijkse monnik Mendel beschreef deze theorie al in de 19e eeuw, maar raakte in de vergetelheid. Zijn onderzoeken werden begin 20e eeuw opnieuw ontdekt en vormen de basis van de hedendaagse gentheorieën. En nu dus ook van deze worker placement van Happy Meeple Games: Genotype. En hoewel ik vroeger geen fan was van bètavakken, ben ik dat wel van Genotype!

• Pretpark Tempo

  

  
  Soms denk ik wel eens dat de wereld van kaartspelletjes verzadigd is. Er zijn er zoveel. Elk mechanisme, elk thema, het is in meer of mindere mate altijd wel een keer gedaan, zou je denken. En toch blijven ze maar komen. Jaloersmakend, die creatieve zielen die uit de krochten van hun brein toch weer een nieuwe variant tevoorschijn weten te toveren. Laatst speelde ik zo’n voor mij nieuw kaartspelletje waarvan het mechanisme me de wenkbrauwen even deed fronsen: Pretpark Tempo. Het mechanisme leek veelbelovend. Maar is het dat ook?

• Sea Salt & Paper

  

  Dit vernuftige spelletje doet het goed. Om me heen gonst het van de geluiden dat dit zo’n kaartspel is dat eruit springt. Zo af en toe zit er in de wildgroei van snelle kaartspelletjes zo’n pareltje, dat iedereen dan toch wil hebben. Zo’n spel dat gewoon de X-factor heeft. Zo’n factor die je eigenlijk niet echt kan beschrijven. Maar iedereen voelt hem. Sea, Salt and Paper zou “the next best thing” zijn op dat gebied. Tot nu toe was de hype aan mij voorbij gegaan, maar ik ging overstag om ’m toch even uit te proberen.

• Happy Bee

  

  Blije bijen. Nou, dan heb je me al. Door mijn liefde voor bijen stond dit spel natuurlijk al met één nul voor, nog voor ik überhaupt gelezen had waar het over ging. Een schattig geel doosje lachte me toe. Marketingtechnisch hebben ze het alvast goed voor elkaar. Geen idee wat ik me nou weer in mijn maag had laten splitsen om te reviewen, maar ik had er alvast zin in. Goede vormgeving is het halve werk. En dat begint lekker zoet.

• Mytikas

  

   

  Mytikas, Mytikas, Mytikas. Wat moet ik nou met jou? Lees dit als een docent die een Pietje Bell weer van het plein plukt en zich afvraagt hoe hij zijn leerling nou toch weer in het gareel krijgt. Hopeloos geval. Zo sprak ik het spel toe alvorens ik begon, maar ook nadat ik het had geschreven. Ik ben me er terdege van bewust dat dit ook wat zegt over mijn onkunde als docent. Ik weet gewoon niet hoe ik deze Pietje Bell moet aanpakken. Mytikas, wat moet ik nou met jou?

• Mycelia

  

  Ooooh ja. Mycelia. Die moest ik gewoon hebben. Zonder iets gelezen te hebben, zonder iets gezien te hebben. Het is als een soort puppy die je wilt aaien. De doos, de vormgeving, de kleuren, de omschrijving. Als een labra-doodle je kwispelend aankijkt kan ie toch ook niet veel meer fout doen? En vergeef je hem toch ook meteen als ’ie ‘s morgens een keer de voorpagina van je krant op eet? Dat mag hoor lief hondje. Jou vergeven we alles. Vraag me niet waarom, maar Mycelia deed dat bij mij. Al heb ik her en der best wat op te merken, hoor. Maar het deert niet. Het is gewoon zo’n fijn spelletje. En dat terwijl het een deck-builder is, waar ik normaal niet per se altijd van ben. Ik denk dat ik bedwelmd ben door alle paddenstoelen die Mycelia rijk is. Ik ben in de ban.

• Savannah Park

  

  Soms word je als spelliefhebber ineens overvallen door een soort moeheid. Bij mij komt dat in fases. Dan heb ik even een worker-placement moeheid, wat over het algemeen een van mijn favoriete mechanismes is naast tile-placers. Dan ga ik ineens engine- of deckbuilders spelen die ik ook leuk vind, maar normaliter zeker niet op één heb staan. Maar los van een bepaalde mechanisme-moeheid, had ik de laatste tijd ook een beetje last van hexagon-moeheid. Naast dat de spellen waarbij je aan Tetris verwante tegels neer moet leggen als paddenstoeltjes uit de grond schieten, zijn ook hexagons graag geziene speltegelvormen. En ja, mijn brein had een oprechte hexagon-moeheid.

• Urbify

  

  Ik denk dat dit spel al sinds september op mijn Shelf Of Shame ligt. Geen schande, ik weet dat een hoop lezers soms jaren spellen op zo’n plank hebben liggen. Daar maak ik me trouwens zelf ook schuldig aan. Het verschil zit hem in het feit dat ik deze sindsdien al beloofde te spelen en dus te reviewen. Maar iets hield me tegen. Dat iets kunnen we denk ik het beste om schrijven als: mijn eigen vooroordelen.

• Islet

  

  Wingspan versus Lamaland versus Triominos. We probeerden al spelend te bedenken hoe we dit spel het beste konden omschrijven. Of welke vergelijking we konden maken waardoor mensen zouden denken: Ha, een spel voor mij! Maar eigenlijk is de conclusie: Islet is niet echt met een bestaand spel te vergelijken. Althans, not that we know of. De vraag is dan wel of thema en mechanisme dan genoeg overeind blijven voor een positieve review.

• Baruka

  

  Tsja. Soms weet je gewoon niet zo goed hoe je een review moet beginnen. Baruka lag al weken te wachten om gespeeld en uitgeprobeerd te worden. Maar door de andere spellen die ik ook nog had klaarliggen voor een dag des oordeels, delfde Baruka aan de lopende band het onderspit.

• Redwood

  

  Naast spelletjes en theater is (natuur)fotografie een grote hobby van mij. Sterker nog, ik theatersport ook in wedstrijdvorm, wat van theater een spel heeft gemaakt.

• Nautilus Island

  

  Toen ik het plot van het spelletje las moest ik even denken aan Hellapagos, de welbekende coöp. Gestrand op een eiland en als een malle spullen verzamelen om het eiland te kunnen verlaten. Maar daar houdt de vergelijking dan ook wel meteen op. Al is het maar omdat Nautilus Island geen coöp is en er al spelende geen doden vallen. Nautilus Island is simpeler en sneller. Een geinig maar niet per se veelzeggend tussendoortje.

• Bamboo

  

  Al dagen geleden probeerde ik het prachtig mooie spel Bamboo uit. Al die dagen zoek ik nog naar woorden voor een goede review. Ik heb wat andere reviews gelezen en die hebben op één of andere manier een soort van twee sporen gecreëerd in mijn hoofd.

• Havalandi

  

  Dit is niet mijn eerste review. Maar wel een van mijn eerste reviews waarbij het doel van het spelen van het spel ook daadwerkelijk was dat er een review uit voort zou vloeien.

• Honey Buzz

  

  ASMR is helemaal hip en in. Ik heb er niets mee. Ik krijg er jeuk van, word er zelfs agressief van en voel de ernstige aandrang om te gaan schreeuwen en gooien als iemand me een filmpje stuurt van een hijgende influencer die ik met zijn meditatieve geluidjes rustgevend zou moeten vinden.

• Hamlet, een meesterwerk, maar niet van Shakespeare

  

  Ik werk mijn hele leven al in het theater. Van docent, tot producent en inmiddels als coördinator van een theateropleiding. Ik zie dus ook veel theater. Net als met bordspellen is mijn smaak erg breed.

• Lemur Tails

  

  Ken je dat? Dat je een recept leest en denkt: dit moet lekker zijn! Dat je ’t dan maakt en proeft en denkt: Huh? Dit had ik me er niet bij voorgesteld!? En dat je je dan afvraagt wat er aan mist?

• De zoektocht naar El Dorado

  

  Een Zoektocht naar De Zoektocht naar El Dorado, zo kan ik mijn relatie met dit spel het best omschrijven. Je zult zien dat ik hem met een dikke vette voldoende zal belonen, want ik zie dat het er in zit. Dit spel heeft potentie, een goede gameplay en veel variatie, maar toch zoek ik nog naar dat moment dat ik denk: Yes, El Dorado is het voor mij. Het moet je liggen! Dat doet het gelukkig bij heel veel mensen. Zijn racegames en deckbuilders helemaal jouw ding, dan moet je dit spel echt hebben.

• Kokoro: Avenue of Kodoma

  

  Roll & Writes, Draw & Writes…. Het was niet zo aan mij besteed dacht ik. Ik moet dan vooral altijd denken aan de dobbelversies van grote namen zoals Rajas. Of bijvoorbeeld Ilse of Cats of Copenhagen. Iets zegt me dan altijd: we maken nog even een slap aftreksel voor de echte fans, die het toch wel kopen omdat ze de serie compleet willen hebben, maar we weten allemaal dat hij het niet haalt bij de echte.

• Hickory Dickory

  

  Soms waan ik mij een soort Ekster. Als een tsjirpend vogeltje surf ik op het internet en kan ik gehypnotiseerd raken door de schoonheid van bepaalde spellen. De drang om dan iets te hebben en krijgen is bijna onhoudbaar.

• Rainforest, voor planners en verzamelaars (in het spel)

  

  Eerder vandaag schreef ik ook over Butterfly. Een BGA-ontdekking die ik op de speeltafel wilde hebben. Rainforest is er ook zo een. Analoog spellen spelen blijft het leukst en deze leek me een aanvulling met een spelmechaniek die niet 1,2,3 lijkt op wat ik al in de kast heb liggen.

• Butterfly: meer dan kinderspeelgoed!

  

  Okee... laten we eerlijk zijn. Ik ben een sucker voor vormgeving. Ja, ik ben er zo een die met gemak valt voor diertjes, natuur, vrolijke kleuren en fantasierijke en feeërieke thema's en vormgeving.

• Cascadia: een gedroomd debuut!

  

  Het feit dat ik niet eerder de tijd had deze week om iets te schrijven, maakt dat ik me de hele week al loop op te vreten. Afgelopen weekend deed ik Cascadia met mijn familie.

• Applejack

  

  Ik heb een soort schizofreen spelletjesbrein. Meer precies: ik vertegenwoordig een hoop genres en mechanismes en hierdoor ook veel verschillende niveaus. Ik sluit me aan bij verschillende clubjes en heb ook een clubje, die op diens beurt dan ook weer heel gemêleerd is.

Categoriën

• Familiespellen
• Workerplacement- en Eurospellen
• Party- en Gezelschapsspellen
• Kaart- en Dobbelspellen
• Kenner- en Expertspellen
• Fantasy-, Sci-Fi- of Horrorspellen
• Solospellen
• Tweespelerspellen
• Veiling- en Biedspellen
• Gebiedsmeerderheidspellen
• Coöperatieve- en Legacyspellen
• Kinderspellen
• Alle categorieën

Reviewers

• Bianca Dijkshoorn
• Tine Dillen
• Roxanne Gottschalk
• Ate Grijpstra
• Brigitte den Hartog
• Marius den Hartog
• Sander Hoogwerf
• Marlies de Jonge
• Rick Maarschalkerweerd
• Eleni Meeus
• Gerdien Penninkhof
• Benno Sassen
• Nicky Stengewis
• Marc Verschuren
• Dick Verschuur
• Anouk Wognum
• Gastreviews

Zoek op alfabet

Selecteer op waardering

• 1-5 Sterren
• 6 Sterren
• 7 Sterren
• 8 Sterren
• 9-10 sterren

Wat zeggen de sterren?