Ik heb een Kallax. Hallelujah!

Na SPIEL 23 was mijn spellenkamer vol. En met "vol" bedoel ik ook vol want zelfs met een schoenlepel* kreeg ik er geen doos meer in. Het gevolg was dat alle nieuwe spellen op allerlei plekken in het huis werden neergezet. Plekken die daar niet voor waren bedoeld.
Op mijn bureau, er naast, onder het dressoir in de kamer, er op, op de hoek van de tafel, op de trap, in de kasten in de werkplaats, in het fietsenhok, in kisten in de camper, in de bijkeuken. Overal.
Op een dag, toen er een stapeltje spellen op het toilet stond, paniekeerde mevrouw Verschuur dat er in dit huis sprake was van een spelleninfarct:
"Ik kan mijn kont hier niet meer keren... spellen, spellen, spellen, spellen. Overal spellen!"
Ik vond dat wat overdreven maar ik moest wel toegeven dat er een probleempje ontstond.

Aanvankelijk heb ik dat opgelost door spellen uit te lenen. Daarmee creëerde ik onbedoeld twee nieuwe problemen. Ik ben namelijk geen briljante administrateur en ik had er geen rekening mee gehouden dat de helft van die spellen uiteindelijk ook weer terugkomt... en dat de oorspronkelijke plek dan bezet is.

En toen gebeurde het. Out of the blue kreeg ik een onverwachte kans voor een permanente en geweldige oplossing. Daar wil ik over vertellen maar dat heeft een inleiding nodig. Ik zal beloven dat ik die zo kort mogelijk houd.

Mevrouw Verschuur kreeg in het voorjaar pijntjes in haar linker heup. Nu had ze drie jaar geleden een glimmend titanium heupgewricht aan de rechterkant gekregen en omdat heupen doorgaans links en rechts even snel slijten vermoedde ik al wat het traject zou zijn.
En dat klopte: ook links moest er een nieuwe heup in. Ook van titanium.
En daar, allerbeste bordspelvrienden, daar lag mijn kans!
Maar ik moest wel snel handelen.
Een operationele ingreep betekende namelijk: 24 uur in een ziekenhuisbed met daarna een periode van twee weken in de verdoofde vrolijkheid van morfine. Een ideale combinatie!
En of dat nog niet genoeg was kreeg ik nog twee gelukjes in mijn schoot geworden: De beschikbare ruimte op de spellenkamer was 184cm breed en de afmeting van een 5x5 Kallax is 183cm. Een wonder van jewelste! Dit soort gelukjes heb ik namelijk nooit. Dat is bij mij altijd precies andersom! Wanneer ik iets uitkies is het altijd 1cm te groot voor de beschikbare ruimte. Ik zweer het!
Dit moest een teken van de Heere zijn!
Of dat nog niet voldoende was: een dag voordat mevrouw Verschuur zou worden opgenomen werd er op Marktplaats een 5x5 Kallax geplaatst, in de gewenste kleur, voor een absolute droomprijs!
Geen seconde geaarzeld en meteen gekocht.
Halleluja!

Nadat ik mevrouw Verschuur op de bewuste vrijdagmiddag naar de Bergman Kliniek had gebracht (hier om de hoek) ben ik vrolijk fluitend doorgereden naar Amsterdam om die Kallax op te halen. Wanneer je de bovenste plank meerekent is dat vier vierkante meter extra spellenopslag. Vier vierkante meter!
Ik werd er met thee ontvangen en geholpen met het inladen van de onderdelen. Wanneer je dat sjouwwerk stukje bij beetje doet krijg je er overigens geen idee van hoe zwaar die planken samen wegen.

Terwijl mevrouw Verschuur in Rijswijk onder het mes lag heb ik die Kallax in elkaar gezet en (mbv de buum) overeind (want veel zwaarder dan gedacht). Vervolgens heb ik 'm op wielen gezet zodat ie de spellenkamer in en uit kan rijden.
In die spellenkamer staat namelijk ook een opklapbaar 2-persoons logeerbed en met dat bed in functie past de kast niet in de kamer.
Ingeklapt wel. Het paste allemaal precies!
Een wonder!

Een ander wonder was dat al mijn trottoirtegels (spellen in vierkante dozen van 31x31cm) precies in de Kallax pasten en alle groot formaat dozen erbovenop.
Hoe ik het zo had geschat weet ik niet maar ook dat was een wonder.
Nogmaals; ik zie dit allemaal als een voorbeeld van de hulpvaardigheid van de Heere. Hij had voor zowel mij als voor mevrouw Verschuur waarschijnlijk nog een soort van goedmakertje in gedachten. Denk ik.
We hadden het verdiend, klaarblijkelijk.

Die nacht heb ik alle spellen die verspreid door het huis stonden verzameld en op de vrijgekomen plankruimte gezet (waar de trottoirtegels eerst stonden).
En wat denk je?
Ik kwam nog steeds ruimte te kort!
Niet veel, maar er waren nog steeds spellen zonder plek.

De volgende ochtend haalde ik mevrouw Verschuur op bij de kliniek. Zodra je met je titanium de trap op- en af kan hollen mag je weer naar huis. Denk daar intussen ook eens over na: ze maken, aan de voorkant van die heup, een sneetje van 7,5 à 8 cm. Daar wringen ze dat heupgewricht door naar buiten, schuiven de pezen en spieren een beetje opzij en zagen de kop van de heup en de kop van het staande bot. Daarna schroeven ze een keramieke kom op het heupbot en een titanium bol in het staande bot. Die ploepen ze in elkaar, frommelen de spieren en pezen weer op de plek en drukken alles weer door dat kleine spleetje naar binnen. Een wonder!
Ze naaien de boel dicht en er gaat een pleister op. Klaar!
Drie kwartier.
Maar je moet er geen Youtube fimpje van bekijken want dan van je flauw.

Onderweg terug naar huis vertelde ik haar uiterst diplomatiek dat ik een kastje had gekocht voor op de spellenkamer.
Ze vroeg opgewekt of daar nog ruimte voor was.
"Een kastje?"
"Ja. Wanneer we dat droogrek van jou op de overloop zetten dan past het prima."
"Staat het droogrek nu op de overloop? Waarom? Daar is het een sta-in-de-weg!"
"Of naar de waskamer, waar het hoort"
"Daar is geen ruimte meer Dik, dat weet je zelf ook wel"
"Omdat al jouw schoenen daar staan!"
"Dat moet wel... want ik heb geen schoenenkamer!"

Enfin. Ik bedoel maar... schoenenkamer.
Nadat ik mevrouw Verschuur thuis had afgezet ging ik boodschappen doen en een tas vol pijnstillers halen bij de apotheek.
Ik kom thuis...
Wat denk je?

Ik had verwacht dat ze zichzelf op haar krukken naar boven had geworsteld om het onomkeerbare te aanschouwen maar dat ze binnen een uur die Kallax had afgebroken en alle spellen op een grote hoop op de overloop had gegooid... dat had ik niet verwacht.
Dat had namelijk zomaar gekund.
Het lijkt een aardig mens... mevrouw Verschuur.
Maar ze heeft wel een pittig karaktertje.
En je moet haar niet boos maken.
Dan benne de rapen gaar!

Maar... tot mijn grote (en vrolijke) verbazing was ze heel opgewekt over de verandering. Blij dat alle spellen die verspreid door het huis stonden nu op de spellenkamer staan.

Dit had ik niet verwacht.
Ze zit evenwel zwaar onder de morfine (want allergisch voor Tramadol). Ik houd mijn hart dus vast voor het moment dat ze gaat afbouwen, weer helemaal bij zinnen is en zich realiseert wat er tijdens haar fysieke en mentale afwezigheid is gebeurd.
Maar dat is van later zorg.
Ik dank de Heere.
En als die zich niet wil laten kennen dan houdt ie de situatie zoals ie is.

*Laatst was ik in Vlaanderen in gesprek met een BBBS-er. Tijdens dat gesprek probeerde hij alle onderdelen van een spel in de doos te proppen. Wat niet ging. Ik vroeg hem of hij nog geen spellenschoenlepel had.
"Spellenschoenlepel?"
"Ja, die van Dice Tower. Er zijn twee maten. De kleine om de laatste onderdelen van spellen in een doos te krijgen, de grote om het allerlaatste spel op een plank in de spellenkast te wringen. Superhandig!"
"Oh, echt? En die kun je gewoon bestellen?"
"Ja... niet eens erg duur. De metalen zijn beter dan die van kunststof"