Ik was vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk
Toen ik vanmorgen wakker werd had ik al een hele week last van een verdomd goed humeur.
Een hele week, Dick?
Ja, een hele week mense!
Een hele week, Dick?
Ja, een hele week mense!
Het begon met de onverwachte aankomst van een verloren gewaande Kickstarter - weet u nog? Aansluitend floot ik de hele volgende dag "Ik ben vandaag zo vrolijk".Mevrouw Verschuur zag in die vrolijkheid blijkbaar een kans en vroeg me of ik de keuken wilde schilderen (schuren, ontvetten met ammoniak, gronden, schuren met ammoniak, etc).
Ze had een kleur laten mengen (ppg1197-5) waarvan ze zeker wist dat het heel warm en zonnig zou staan.
Ik had mijn gezonde twijfels.
Ze had een kleur laten mengen (ppg1197-5) waarvan ze zeker wist dat het heel warm en zonnig zou staan.
Ik had mijn gezonde twijfels.
Bovendien vond ik het raar dat die keuken geschilderd moest. Hij was prima zo als ie was, er mankeerde niets aan en zij kwam er immers zelden, in die keuken.
"Ik weet zeker dat jij er ook blij van wordt Dik, vertrouw maar op me!"
Ik heb daar moeite mee, met zulke opgedwongen veranderingen in huis... maar omdat ik zo ontzettend goed in mijn vel zat dacht ik: "vooruit dan maar!".
Twee dagen later was ik klaar en de pot leeg. Ik heb er niets van gezegd, van het resultaat. Ik had een mening (natuurlijk) maar die heb ik voor mezelf gehouden want je moet dingen niet veel erger maken dan ze al zijn.
"Het lijkt nu nog een beetje in your face, Dik... een beetje heftig. Maar als je er eenmaal aan gewend bent dan is het best aardig. Geloof me. Dit is heel modern tegenwoordig."
Nog voor de haan driemaal had gekraaid bestelde ze een nieuwe kleur die - en ik overdrijf niet - precies als twee druppels water op de oorspronkelijke kleur leek.
Ik kon er geen speld tussen krijgen.
Maar ook daar heb ik over gezwegen. Het heeft namelijk geen enkele zin om zoiets er lekker in te wrijven.
Ik kon er geen speld tussen krijgen.
Maar ook daar heb ik over gezwegen. Het heeft namelijk geen enkele zin om zoiets er lekker in te wrijven.
Met veel plezier heb ik de keuken overgeschilderd.
En dáár werd ik weer geweldig vrolijk van.
Got wat was dat heerlijk... alles weer lekker zoals vroeger.
Mijn week kon niet meer stuk.
Traaa lalala lalalaaaa tralala lalalaaa lalala lalalaaaa!
Tel daarbij op dat ik me ongelofelijk verheug op alle hoogtepunten in de aankomende weken, zoals de Bring&Buy in Alphen aan den Rijn a.s. zondag 7 mei, Spellenpret in Sassenheim op de 13e en Peer Speelt op 21 mei...
Het kon niet op!
En het was lente.
Het kon niet op!
En het was lente.
In die staat van opperste euforie stond ik vanochtend bij Frau Prüser op de stoep voor een extra spellendag (ook al weer een feestje: éxtra).
Dat ik op dat very moment op de top van mijn bipolaire berg stond kon ik nog niet vermoeden. Maar laat ik nergens op vooruit lopen.
Dat ik op dat very moment op de top van mijn bipolaire berg stond kon ik nog niet vermoeden. Maar laat ik nergens op vooruit lopen.
In euforische toestand kan een mens overmoedige beslissingen nemen waar later spijt van komt en tranen. Jammer genoeg zie je zoiets niet wanneer je op de drempel van zo'n stap staat. Dan kun je alles aan. Op dát moment en in díe toestand maakte ik dus mijn grote vergissing.
Ik stelde namelijk voor om Endless Winter op tafel te leggen. PaleoAmericans om precies te zijn. Frau Prüser had dit als kerstgeschenk gekregen, had er vervolgens uitbreidingen en promo's bij gekocht en was in de maanden die volgden keer op keer vastgelopen in pogingen om het te spelen.
In mijn staat van gelukzalige overmoed dacht ik dus vanochtend: "Oh, Anette, wanneer we er eventjes voor gaan zitten, jij en ik zusammen, dan snuiten we dat varkentje binnen anderhalf uur. 3.23 op de schaal van BGG, hoe moeilijk kan dat nou zijn."
Traaa lalala lalalaaaa tralala lalalaaa lalala lalalaaaa!
Traaa lalala lalalaaaa tralala lalalaaa lalala lalalaaaa!
Dat was dus om 10 uur vanochtend.
Drie uur en evenzoveel koppen koffie later lag het spel nog precies zo op tafel als toen we er aan het begin mee wilden beginnen. We zaten muurvast. Zelfs Bastiaan Nox kon ons geen stap verder brengen. Ook niet na vier(!) maal opieuw bekijken van zijn filmpje.
Mijn glorieuze gevoel had inmiddels plaatsgemaakt voor een staat van volledig zinloze en hooploze nergensgoedvoor.
En in die toestand, in die verschrikkelijk neerslachtige en depressieve toestand verliet ik mijn vriendin en slofte met gebogen hoofd naar de auto.
In de auto terug naar huis zette ik de repeat op een meezinger van Jeroen van Merwijk: Het Leven Is Kut. En hoewel ik daar niet vrolijker van werd zong ik het telkens opnieuw weer mee.
Uit volle borst.
Dat dan weer wel.
Inmiddels heb ik een plan van aanpak:
Mede namens Frau Prüser doe ik een beroep op jullie; onze échte vrienden.
In de auto terug naar huis zette ik de repeat op een meezinger van Jeroen van Merwijk: Het Leven Is Kut. En hoewel ik daar niet vrolijker van werd zong ik het telkens opnieuw weer mee.
Uit volle borst.
Dat dan weer wel.
Inmiddels heb ik een plan van aanpak:
Mede namens Frau Prüser doe ik een beroep op jullie; onze échte vrienden.
Wie beheerst Endless Winter: PaleoAmericans voldoende om Frau Prüser en mij bij de hand te nemen en door het spel te loodsen.
Natuurlijk in de mevrouw Verschuur Arena (langs de A4 tussen Den Haag, Delft en Rijswijk).
Mevrouw Verschuur, Frau Prüser, Mevrouw Verschuur Arena, Oranje, Endless Winter, Bastiaan Nox
Deel dit artikel
