Tot in der eeuwigheid, amen

Terwijl ik daar een beetje mee zat te pielen dacht ik nog: "Jeetje: dit is de ideale stoel waar ik altijd over fantaseer: die bestaat dus gewoon!".

De temperatuur in de zaal was aangenaam, van het geroezemoes op de achtergrond had ik absoluut geen last en er klonk muziek die ik zelf uitgekozen had kunnen hebben.
Het rook er prettig. Ook dat nog.
"Gotfer wat ben ik een geluksvogel!" dacht ik, terwijl ik me uitrekte.
Ik had trek in een koffie met een Zeeuwse bolus.
En verdomd nog aan toe: dat stond voor me, op tafel. Ik zweer het!
"Krijg nou wat!" dacht ik, "Gekker moet het toch niet worden."

Ik keek rond. Aan de andere tafels werden spellen gespeeld. Ik zag bekenden. Allemaal mensen die ik leuk vond. Sommigen zwaaiden, anderen glimlachte en knikten.
De koffie was heerlijk. Mijn favoriete merk. De bolus was ook perfect. Soms zijn die zo kleverig dat je vingers helemaal onder de suikerkleef zitten maar bij deze was dat op een of andere manier niet zo. Vreemd.
Terwijl ik me afvroeg waarom die suiker niet kleefde kwam er een oudere man naar me toe. Hij had een grote doos onder zijn arm.
Marrakesh!
Precies de goede uitvoering. Niet die superdeluxe zwarte doos en ook niet die namaak essentiële editie.

De man zette de doos op tafel, ging naast me zitten en stak zijn hand uit.
"Peter, aangenaam"
"Ik ben Dick, dat kun je wel zien" Ik wees naar mijn buik en schrok me het lazarus! Mijn buik, al die jaren mijn trouwe metgezel, was verdwenen. Ik tilde mijn T-shirt op en zag tot mijn stomme verbazing dat ook het haar op mijn buik weer zwart was, net als vroeger. En verdomd nog aan toe... ook het haar op mijn hoofd was weer terug!
"Schrikken?" vroeg de man naast me
"Nou, ik eh... ik ben even de weg kwijt. Ik moet even bijkomen!"
"Doe kalm aan... je hebt alle tijd. Ik zet het spel vast neer"
Terwijl de man de doos opende en de stukken op tafel zette schoven er nog twee mensen aan. Ik herkende ze: Frau Prüser en Brigitte den Hartog. Ze waren wel een stuk jonger en zagen er geweldig uit.
"Heee, je kan weer lopen!" zei ik tegen Brigitte.
"Hoezo, weer lopen? Kon ik niet lopen?"
"Jij hebt toch MS?"
"MS, ik?"

De man naast ons vroeg of we het spel kenden, wees Frau Prüser als startspeler aan en liep van tafel.
Wat er toen gebeurde is ongefofelijk. Ik kan het wel allemaal tot in detail gaan vertellen maar dan ben ik veel te lang bezig en jullie zouden me toch niet geloven.
In het kort komt het er op neer dat ik een honderd procent perfect spel speelde. Elke beurt kreeg ik precies de juiste mogelijkheden en kon ik telkens opnieuw de ab-so-luut perfecte acties spelen. Mijn medespelers overigens ook. Er werd vlot gespeeld, er was geen downtime, niemand hoefde naar de wc, er waren geen stomme vragen over de spelregels, er viel geen onvertogen woord... perfect gewoon, per-fect!
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo fijn gespeeld had.
Frau Prüser en Brigitte speelden ook goed.
Op het eind won ik met een verbluffend hoog aantal punten, en die andere twee hadden maar een paar punten minder. Nooit verwacht dat je met Marrakesh 462 punten kon scoren.

Toen we uitgespeeld waren en tevreden achterover hingen kwam die Peter weer langs.
"Nog een spelletje?"
Ik keek op tafel en ik weet niet hoe hij het deed maar het spel stond al weer klaar.
Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen.
Marrakesh... dat wil ik altijd wel spelen!
Ook dit spel liep perfect. En ik mag doodvallen als ik lieg maar ook nu had ik weer 462 punten. Frau Prüser und Brigitte hadden er weer 458 en 453.
We konden het niet geloven.
Bizar!

Ook het derde potje eindigde met dezelfde stand.
We keken elkaar aan met een blik van "dit lijkt wel doorgestoken kaart".

Voordat we aan het vijfde potje begonnen tikte ik die Peter aan.
"Beste brave borst, erg leuk hier, hoor, maar kunnen we hierna iets anders?"
"Hoe bedoel je?"
"Nou, Mosaic of zo... Stenen Tijdperk voor mijn part. Point Salad?"
"Dat zal niet gaan, Dick"
"Hoezo... dat zal niet gaan?"
"Dat heb je niet opgegeven, dus dat hebben we niet voor je gereserveerd."
"Opgegeven?"
"Ja, ooit heb je eens gezegd dat je Marrakesh het allerleukste spel vond en dat je dat altijd zou willen spelen. Nou... dat hebben we voor je geregeld. Jij begint dit keer."
"Ja, hoor es Peter, dat was natuurlijk bij wijze van spreken, dat ik dat gezegd had."
"Oh, maar dat hebben wij niet zo begrepen. Wij nemen de mensen hier altijd heel serieus, Dick!"
"..."
"Dus jij bent!"
"Okee... hoe laat is dit afgelopen?"
"Afgelopen?"
"Ja, hoe laat kan ik naar huis?"
"Naar huis?"
"Ja, naar huis, naar mevrouw Verschuur!"
"Volgens mij begrijp je het nog niet Dick. Kijk eens goed rond..."
Aan een van de zijkanten van de ruimte zag ik een poort wijd open staan. Daar achter zag ik wolken en een blauwe lucht. Boven de poort stond, in roze neonletters "Board Game Heaven".
Langzaam viel het kwartje.
"Zilverling noemen we dat hier Dick. Langzaam viel de zilverling."
"Gotfer, Peter, ben ik..."
"Ja Dick, je stak over terwijl je weer eens aan het dagdromen was en bent vol geschept door een Dodge Pick up. Kaboem!"
"Krijg nou wat, Kolere!"
"Ja... vervelend voor je, jôh."
"En mevrouw Verschuur?"
"Ik ben bang dat die nu wat heeft met Bas Nox"
"Met Bas Nox?"
"Ja, wij stonden er ook van te kijken, hierboven, maar Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, Dick. Ondoorgrondelijk."
"Gotfer!"
"Zeg dat wel... maar, eh... jij begint."
"Hoeveel potjes moeten we nog?"
"Dat is lastig te zeggen Dick. Alles, echt álles duurt hier een eeuwigheid. Forever Endeavour zoals de Engelsen zeggen; Forever Endeavour. Je hebt aangegeven dat je dit altijd wel zou willen doen, Marrakesh, dus dat hebben we voor je geregeld. Veel plezier ermee!"

Verbaasd keek ik om me heen.
Ik realiseerde me dat ik mezelf weer eens flink in de nesten had gewerkt.

Een volgende keer - als het ooit weer eens zover zou komen, in een volgend leven, zou ik wel uitkijken met wat te wensen wat ik tot in eeuwigheid zou willen doen.
Amen.