Van een koude kermis thuiskomen

Ik had het maar wat graag gewild, dat er binnen sprake was van een koude kermis, met dit weer, maar dat was niet zo. Integendeel; het was er warm... veel te warm.

Mevrouw Verschuur had me bij m'n vertrek al hoofdschuddend en meewarig nagekeken maar ik wilde zo graag, blijkbaar, dat mijn innerlijke eigenwijsheid het won van haar verstandelijk inzicht.
Toen ik er was, binnen, nam ik me voor om voortaan beter te luisteren.
Maar ja... gedane zaken nemen geen keer.
Ook zoiets.

Spelwarden. Na een half uur had ik het al wel gezien en ik vroeg me af wie er bedacht had dat er in de zomer een spellenfeest georganiseerd moet worden terwijl er nog genoeg koude en regenachtige maanden over zijn. Dit helpt echt niet om wat extra publiek aan te trekken. Want, wanneer de mussen van het dak af lazeren zitten die Friezen immers allemaal op het water of er aan.

De standhouderslijst was kort. Dus had ik deze week wat vaste klanten gevraagd naar de reden van hun afwezigheid. Dat bleek een relatie te hebben met de vierkantemeterprijs die (bijvoorbeeld) drie maal hoger was dan op vergelijkbare festijnen.
Ik vond dat jammer voor die noorderlijke bordspelspelers, voor onze broeders en zusters. Alles wordt altijd al in het verre westen georganiseerd... gebeurt er eindelijk eens iets in hun omgeving, slaat de organisatie de plank mis. Waarom niet naar een minder luxueuze locatie? Lagere prijzen, meer standhouders, meer publiek.

Uit beleefdheid ben ik dan toch nog twee uur gebleven. En eerlijkheidshalve ook wel omdat ik een gunstiger kosten/baten verhouding had beoogd. €5,- voor een half uur komt neer op een tientje per uur. Terwijl een verblijf van twee uur netto uitkomt op €2,50, wat thuis nog enigszins verdedigbaar is.

Wat kreeg ik daar in Friesland voor mijn zuurverdiende entreeprijs?
Ik heb een tijdje aan een speeltafel gezeten bij de mannen van Magic - The Gathering. MTG is een zwart gat in mijn spellenuniversum en nu kreeg ik gelegenheid om dat eindelijk te vullen. Ik ging er verwachtingsvol in.
Jetse Bos liet me zien dat het vooral een wereld is van getatoeëerde mannen in de leeftijdsgroep van tussen de 30 en de 40 jaar die kaarten op rijtjes rangschikken terwijl ze tegen elkaar mompelen in een onverstaanbaar soort koeterwaals.
Ik snapte het meteen helemaal en vond het machtig interessant en buitengewoon fascinerend. Maar het is niets voor mij.

Aan een andere tafel speelde ik Fika met Sebas Agterberg die dit nieuwe spelletje omschreef als "heel erg mooi maar ontzettend gemeen". Hij heeft daar op zijn manier natuurlijk gelijk in. Ikzelf vind Fika een kaartspelletje zoals er dertien in een dozijn gaan. Hoewel de marketing je wijs zal maken dat het nieuw is, en leuk, is dat natuurlijk helemaal niet zo. Het is gewoon weer een ander doosje met zestig stukjes karton die je volgens bepaalde afspraken in een bepaalde volgorde op tafel legt. De bedrukking is dan wel anders, Dat wel, maar verder is het in principe precies hetzelfde als al die andere doosjes met zestig stukjes karton.
Ik vroeg me af of ik het moest kopen. Maar dat zou dan uit beleefdheid zijn. Terwijl ik al zo veel van die kleine doosjes met karton heb. Zolang ik geen doosje tegen kom dat leuker speelt dan Cubirds, Spicy of Point Salad houd ik mijn geld op zak.

Er was een tafel met tweedehands. Het aanbod daarop was teleurstellend karig. Dat vond ik volkomen verklaarbaar omdat de organisatie het nodig vond om 20% af te romen.
Waarom?
Waarom zou je als beursorganisator ook nog willen verdienen op het tweedehands van je bezoekers?
Wie bedenkt zoiets?

Achter in de zaal had ik dan toch nog een volkomen onverwacht extra hoogtepuntje (alles is veel voor wie niet veel verwacht... het leven houdt zijn wonderen verborgen, tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat): Ik ontmoette daar Dolf Sierre met zijn spel Slag in de Rondte.
Meteen viel ik als een blok voor de vormgeving  en gaandeweg het gesprek viel ik van de ene verbazing in de andere. Dolf heeft het spel samen met zijn schipperskinderen bedacht, ontworpen, getekend, laten drukken, in elkaar gezet en uitgegeven... en dat alles zonder dat hij daarbij gehinderd werd door enige kennis of connecties in de bordspelwereld.

• 
• 
• 
• 
• 

Ik heb Dolf uitgenodigd voor een interview in de rubriek "Het Spel Van" op de borspelwereld website. Ik hoop dat ie van zich laat horen.
Eenmaal thuis bekeek ik de filmpjes waarin je hem en zijn kroost bezig ziet met het inpakken van het spel. Op dat moment kreeg ik mijn tweede grote teleurstelling van de dag... dat ik het spel niet meteen gekocht had.
Stom, stom, stom, stom, stom!
Gemiste kans.
Maar... gedane zaken nemen geen keer.
Helaas.