Bernini Mysterie

Er is een tijd geweest dat ik in elke plaats waar ik kwam even naar een kringloopwinkel reed om te checken of daar misschien nog een verzamelkoopje lag. Dat was natuurlijk nooit zo. Treurige oude meuk en een geur van natte kranten. Vrijwel alles dat ik van die plekken mee naar huis nam is hier uiteindelijk in de kliko terecht gekomen.

Vrijwel alles. Er staan er nog een stuk of tien op de plank. Daar zitten stickers op want ze mogen weg. Voor wat de gek er voor geeft. Het zijn "slechte" spellen.
Maar... is dat wel zo? En wat is dat dan precies... een "slecht" spel? Dat is toch altijd subjectief?
Wat door de een wordt afgebrand wordt bij de ander dagelijks gespeeld. Ik ken mensen die dagelijks monopoly spelen... om maar iets te noemen.
Voor het rijtje op mijn plank is de waardering alleen maar gebaseerd op het feit dat ze "bij de kringloop lagen". Wanneer een spel daar uiteindelijk terecht komt is er in de vriendenkring en/of familie van de oorspronkelijke eigenaar blijkbaaar niemand die het gratis wil hebben.
Dus is het rotzooi. Toch?
Of niet?
Per saldo kan ik er dus niets over zeggen.
Ik neem me voor om dat probleem op te lossen. Ik ga ze spelen en er een DickVoorMekaarWaarde op plakken.
Ergo: hier moeten er wel enkele voorwaarden voor geschapen worden:

1. Een goeie bui, zin.
2. Een prettig gezelschap medespelers aan de speeltafel.
3. Een fijne omgeving.
4. De juiste spellen.

Vanochtend stond ik op met een verdomd goed humeur en ik voelde dat het vandaag wel eens zou kunnen gebeuren. Er was al aan één voorwaarde voldaan.
Mevrouw Verschuur hoefde niet te werken. Toen ik haar vroeg of ze zin had om te spelen kreeg ze van die pretlichtjes in haar ogen en zei; "Ja, leuk... heb je al een idee wat?".
Omdat dit niet heel vaak voorkomt kreeg mijn humeur nog een extra boost. Het kon eigenlijk niet meer fout gaan.
Omdat we gewoon thuis waren, in onze eigen vertrouwde omgeving en de Mevr. VerschuurArena leeg stond was aan punt 3 ook voldaan.
Nu nog puntje 4.

Doodle city

Een glimmend klein doosje met daarop een nieuwsgierig makende illustratie. Qua perspectief klopt er niets van maar de auto rijdt spannend op je af. Dat belooft wat.
In het doosje vinden we een onaangebroken scoreblock met 100 blaadjes en een ziplock met 7 witte dobbelstenen en 1 blauwe. Het lijkt nooit gespeeld. Plus een vouwblaadje met spelregels.
Daar kwamen we niet uit, uit de spelregels. Zelfs mevrouw Verschuur - die toch academisch gevormd is - kwam niet voorbij de eerste alinea.
Een blik op de fotootjes op BGG bracht ons wat verder maar dan nog vroegen we ons af wat het doel van het spel was anders dan dobbelstenen gooien, een lijntje tekenen en na een paar van die beurten vergelijken bij wie de dobbelstenen in de juiste volgorde gerold hebben.

Het Bernini Mysterie

Wanneer er één spel is waarvan er in elke kringloopwinkel minstens één exemplaar ligt dan is het dit doosje... samen met het broertje: De Da Vinci Code.
Meestal hoef je er niet meer voor te betalen dan €0,50. Genoeg indicaties voor een slecht spel dus. Maar is dat ook zo?

Het doosje is lelijk. Daar begint het al mee. Allerlei verschillende letterypes en schreeuwende kretologie. In het doosje een verzameling witte plastic tandwielen waarop kaartsymbolen geplakt zijn.

De spelregels zijn simpel: bij twee spelers krijgt ieder 8 van die tandwielen van één soort.
De bedoeling is dat je om beurten een tandwiel op het speelveld plaatst. Dat mag ook boven op een ander tandwiel zijn. De stapeltjes mogen 3 hoog en je mag wel een tandwiel van de ander verplaatsen maar niet die van jezelf. De eerste die vijf symbolen zichtbaar heeft wint.
Mevrouw Verschuur neemt de harten, de klavers zijn voor mij.

Na vijf spelletjes (die elk een minuut of 3 duren) vraag je je af: Wat is hier mysterisch aan en wat heeft het Bernini Mysterie (wat dat dan ook is) met dit spel te maken?
Met twee spelers heb je heel snel door wat de winnende strategie is. Ik denk niet dat dit met drie of vier spelers ook zo is maar ik hoef dat niet te weten. Er zijn duizenden spellen voor drie of vier spelers die leuker zijn dan dit.

Absoluut en volkomen flut.

Cardcassonne

Er gaan geruchten, vooral in Vlaanderen, dat ik alle spelregels van alle verschillende Carcassonne versies uit het hoofd ken omdat ik die dagelijks zou spelen.
Niets is minder waar mense. Ik zweer het. De laatste keer speelde ik De Mist, wat inmiddels al weer bijna een jaar geleden is. Daarna ben ik nog tweemaal spelleider geweest bij de Slag om Carcassonne maar dat telt niet mee.
Ik ben blij dat dit misverstand hiermee uit de wereld is.

Cardcassonne heeft niets met Carcassonne te maken. Het lijkt er zelfs niet op. De enige overeenkomsten zijn de vormgeving van de doos en de typografie van de spelregels. Maar anders dan dit had er over het mechaniek een heel ander thema geplakt kunnen worden geweest zijn.

In de doos (oud artwork, dat dan weer wel) zitten 130 kaarten, een speelveld/scorespoor dat uit vier delen bestaat, 5 grote, 5 kleine meeples, 5 kartonnen schatkisten en nog wat scoremarkers.
De bedoeling is dat de spelers om beurten naast het speelveld kaarten aansluiten in de vier rijen die elk een verschillende kleur hebben. In je beurt kun je ook, met het plaatsen van je grote meeple, een van die rijen claimen.
Aan het eind van elke ronde scoor je punten voor de geclaimde kaarten. Aan het eind van het spel wint degene met de meeste punten.

Timing is cruciaal. Timing en onthouden waar je zelf gedekte kaarten hebt gelegd. Het gaat er bij dit spel namelijk om, om op het juiste moment de juiste rij kaarten te claimen. Wanneer je te vroeg bent vult je tegenstander een van de overige rijen aan met gedekte kaarten om die in de laatste actie van de ronde op te pakken en voor elk van die gedekte kaarten 10 punten te scoren.
Wanneer je wacht op een beter moment loop je het risico dat de tegenspeler de beste rij claimt.
Ook hier geldt dat dit misschien niet het beste spel is om te waarderen voor twee spelers.