Toegegeven, ik heb een zwak voor mooi of bijzonder artwork. De illustraties van Kristiaan der Nederlanden spraken mij dan ook erg aan. Met veel plezier spelen we Cubosaurus, en Cubirds is een geliefd cadeautje. Het zijn 3 spellen die samen een gezinnetje vormen qua vormgeving, maar toch grote verschillen hebben. Wild Cards is met de hoogste adviesleeftijd, het grotere broertje van de andere 2. Opmerkelijk: het ‘gewicht’ op Boardgamegeek is het laagst van de 3.

In mijn jonge, 20-er jaren was ik actief bij een online forum van waaruit we ook kampweekenden organiseerden. Stel je een groep min of meer nerdy twintigers en tieners voor die samen in een goedkope groepsaccomodatie zitten met een enorme stapel bordspellen tot hun beschikking. Op een zo’n weekend leerde ik Beverbende kennen. Het was er de perfecte setting voor, met meer dan genoeg spelers. Het was dan ook een regelrechte hit. Net als nu bij onze kinderen trouwens.

Stel je voor: een prachtig, ongerept eiland waar mensen in evenwicht wonen met de natuur. Alles is in balans; de rivier en de oceaan, het woud en de aarde. En dan komen er opeens indringers van buitenaf. Ze zijn op zoek naar land, goud en andere natuurlijke grondstoffen. Ze stichten dorpen en steden en vervuilen het land. Waar ze vandaan komen weet je niet, maar ze verspreiden zich als ratten. Als je niets doet, gaat dit prachtige eiland ten gronde. En dat mag niet gebeuren. 

Bij ons thuis, een huishouden met twee tot vijf inwoners (en dus een hele berg was) is het een groot probleem. Sokken lijken te verdwijnen in het niets, met als resultaat een wasmand vol met eenzame sokken, die ik een keer in de zoveel tijd eens omkieper om setjes te verzamelen. Je zou bijna denken dat er echt sokkenmonsters in ons huis wonen, die sokken in hun monsterhol stoppen om ze daar lekker te bewaren.

Eigenlijk koop ik niet zo veel koekjes. Want ik weet, als er koekjes in huis zijn gaan ze op. De enige koekjes die ik in huis haal zijn van die enigszins verantwoorde haver-cranberry repen die per twee verpakt zitten. Misschien niet zo duurzaam in verband met het plastic, maar wel beter om de koekjes-consumptie binnen de perken te houden. En soms, als ik in een zeldzaam relaxte bui ben, bak ik koekjes met de kinderen. Dat gaat ongeveer zo:
Ik: "We gaan koekjes bakken! Wie helpt er mee?"
Alle kinderen: "Jaaaa! Ik!"

Als er iets is waar onze kinderen goed in zijn, dan is dat wel fantasie. Vooral de oudste twee kunnen helemaal opgaan in hun zelfverzonnen verhalen (die vaak over Pokémon gaan). Er worden monsters getekend met levensbalkjes erbij, en het liefst willen ze dundjeon-master zijn als we een light-versie van Dungeons & Dragons met ze spelen. Spelletjes met ridders en tovenaars, en monsters die te verslaan zijn, wekken dus altijd hun interesse. Karak Goblin kon dan ook zeker op veel enthousiasme rekenen.

Dit weekend werden we ingehaald door de rondwaaiende virussen en werd het gedwongen rust. Brynne was al thuis van school sinds ze donderdagochtend boven de wc hing en Tristen kwam dezelfde dag ziek uit de BSO. Er werd hele dagen op de bank gehangen en gedut. In het weekend spelen we graag spelletjes, en Fenna (als enige niet-zieke kind) vroeg angstvallig of we toch alsjeblieft een spelletje konden doen met z’n allen. Tristen verzamelde zijn energie en we speelden een potje Betoverde Torens. Maar uit de Grote Doos van ome Dick kwam ook nog een kaartspelletje tevoorschijn dat ik graag met de kinderen wilde uitproberen: Iluliaq.

Dit jaar hadden we in de kerstvakantie helaas niet het geluk dat we precies tegelijk vrij konden krijgen. Omdat Ricks kantoor gesloten was en hij dus thuis moest werken, leek het me praktisch om de kinderen er dan maar mee op uit te nemen. Zo kwam het dus dat ik op een winderige donderdagochtend met drie kinderen (twee van mij plus een vriendinnetje van de oudste) in de auto stapte om naar Naturalis te gaan. Dit museum stond al een tijdje op mijn lijstje om eens te bezoeken (we zijn museumkaarthouders, dus dat scheelt) en dit was het moment. De twee oudsten van 10 liet ik lekker hun gang gaan, de bijna-6-jarige nam ik zelf mee op sleeptouw. We vergaapten ons aan de prachtige zalen, maar een van de hoogtepunten was toch wel de dinozaal. Wat een ontzagwekkend grote beesten stonden daar opgesteld! Dino’s blijven tot de verbeelding spreken bij zowel ons als de kinderen. Draftosaurus en Cubosaurus zijn ook geliefde spellen die regelmatig op tafel komen. Het was dan ook geen verrassing dat het enthousiasme groot was toen Dino Picnic tevoorschijn kwam.