In het coöperatieve puzzelspel Quiet House zijn de spelers spoken die een oude maar knusse villa hebben gevonden en dit nieuwe toevluchtsoord bevalt hen wel. Alleen zijn ze het nog niet helemaal eens over de inrichting van het immense huis. Overleggen kunnen spoken niet, maar toch moeten ze zorgen dat ze een oplossing vinden die voor iedereen acceptabel is. Ze hebben tot zonsopgang de tijd...
Tijdens een potje Quiet House moeten twee tot vier spelers in stilte de puzzel die voor hen op tafel ligt samen proberen op te lossen. Iedere speler ziet maar een gedeelte van het juiste antwoord en er mag dus niet worden overlegd. Het enige wat gecommuniceerd mag worden is of de puzzel aan het begin van jouw beurt voor jou klopt.
Hoe wordt het spel gespeeld?
Het spelbord van Quiet House moet een kamer in de villa voorstellen. In deze kamer worden de vijf speelstukken aan het begin van het spel op een willekeurige plaats gezet (rekening houdend met de plaatsingsregels). Deze speelstukken moeten in een bepaald patroon komen te staan om de puzzel op te lossen. In elke hoek van het speelbord staan twee aanwijzingen, iedere speler heeft maar zicht op twee hoeken en kan de andere vier aanwijzingen dus niet zien. Op een aanwijzing staat één van de speelstukken afgebeeld. Het is de bedoeling dat het speelstuk op de linker aanwijzing links komt te staan van het speelstuk op de rechter aanwijzing (en die op de rechter aanwijzing dus rechts van de linkse).
Om het patroon kloppend te krijgen voor iedere speler, moeten de spelers in hun beurt de speelstukken verplaatsen. Aan het begin van een speelbeurt wordt er een kaart omgedraaid, hierop staat welk speelstuk deze beurt niet bewogen mag worden. Staan de speelstukken voor jou nog niet goed, dan mag je één van de speelstukken verplaatsen. Ieder speelstuk heeft een eigen manier van bewegen:
- Aap: mag van plaats verwisselen met een ander speelstuk;
- Toren: mag een gekozen aantal stappen in één rechte lijn verplaatst worden;
- Rat: mag zich verplaatsen naar een ander vakje met een stip;
- Kandelaar: mag 1, 2 of 3 stappen zetten in een gekozen richtig, ook diagonaal;
- Spiegel: gedraagt zich als het speelstuk dat deze beurt niet bewogen mag worden.
Bij het verplaatsen van speelstukken geldt een belangrijke plaatsingsregel: er mogen nooit meerdere speelstukken in dezelfde rij of kolom staan!
Overigens is er ook een wat moeilijkere variant waarin de speelstukken net wat andere verplaatsingsregels kennen.
Staan alle speelstukken voor jou al goed aan het begin van je beurt, dan draai je wel een kaart om, maar verplaats je geen speelstuk. In plaats daarvan houd je jouw peddel met de hartjes-kant naar voren omhoog om aan de andere spelers te laten zien dat het patroon voor jou op deze manier klopt. Alle andere spelers geven nu ook met hun peddel aan of de posities van de speelstukken kloppen. Is de puzzel nog niet voor iedereen opgelost, dan wordt er verder gespeeld, maar heb je wel waardevolle informatie aan je medespelers kunnen geven. Klopt het patroon voor iedereen dan is het spel afgelopen. Om te winnen moet de puzzel worden opgelost voordat de stapel kaarten leeg is.
Wat vind ik van Quiet House?
Quiet House is een verrassend leuk puzzelspel. Een spel in stilte spelen is normaal niet zo mijn ding, helemaal niet als het een coöperatief spel is... maar de potjes zijn vaak kort dus het zwijgen is maar van korte duur. Des te leuker is het om naderhand tegen iemand te zeggen dat de puzzel veel sneller opgelost had kunnen worden als zij nou net dat ene speelstuk hadden laten staan. Het spel is simpel als je eenmaal doorhebt hoe het werkt, maar uitleggen kost net wat meer tijd, omdat het een zeer abstract spel is. Het kwartje moet even vallen wat nu de bedoeling is met het patroon waarin de speelstukken uiteindelijk moeten komen te staan. Het vergt een beetje oefening om snel te kunnen zien of de speelstukken voor jou goed staan of niet.
Spelersaantal
Ik zou afraden om het spel met twee spelers te spelen. Met drie spelers is te doen, maar met vier spelers is Quiet House verreweg het leukst. Met twee spelers is het namelijk zo dat de puzzel negen van de tien keer binnen maximaal 3 beurten is opgelost. Dit komt omdat er maar één speler is die één speelstuk verplaatst, voordat je zelf alweer aan de beurt bent. Het speelbord is klein en de mogelijkheden zijn beperkt vanwege het feit dat meerdere speelstukken niet in dezelfde rij of kolom mogen staan. Met vier spelers zijn er drie speelstukken bewogen voor je weer aan de beurt bent, dus de kans is vele malen groter dat het patroon voor jou dan totaal niet meer klopt.
Speelduur
Ongeacht het aantal spelers kan het voorkomen dat de speelstukken eigenlijk (bijna) direct voor iedereen goed staan aan het begin van het spel. Dan kun je meteen weer opnieuw beginnen. Ik vind dat niet per se een probleem (meer een toevalstreffer) en heb gemerkt dat ik dan zonder moeite het spel opnieuw opzet en nog een potje wil spelen. Ik kan me echter voorstellen dat dit frustrerend kan zijn. Het is belangrijk om er rekening mee te houden dat het spel zo snel voorbij kan zijn. De twintig minuten die het spel volgens de doos zou duren hebben wij in ieder geval niet aangetikt, ook niet wanneer we wel aan het daadwerkelijke puzzelen toekomen.
Het opzetten van het spel kost slechts een paar seconden en het spelen een paar minuten. Dit spel is perfect voor het opvullen van wat wachttijd. Een hele spellenavond ga je er waarschijnlijk niet mee vullen, al is het erg leuk om meerdere potjes achtereen te spelen.
Eindoordeel
Quiet House is een kortdurig puzzelspel wat een klein beetje oefening vergt. Nadat iedereen doorheeft hoe het spel werkt, kun je makkelijk een aantal potjes achterelkaar spelen. Potjes kunnen zeer kort zijn, maar gelukkig is het opzetten ook in een flits gebeurd. Ookal doe je iedere keer precies hetzelfde, het blijft een leuke puzzel. Wel ben je alleen bezig met te zorgen dat de posities voor jou kloppen en hopen dat niemand de speelstukken weer verplaatst. Het aspect van echt proberen uit te vogelen wat de medespelers voor aanwijzingen zien ontbreekt, het spel is vaak al afgelopen voordat je de kans krijgt om iets te communiceren met de zetten die je doet. Daardoor is het stil moeten zijn ook niet echt een uitdaging; het blijkt dat je best een gezellig praatje kunt houden, zolang je maar zwijgt over de aanwijzingen die je ziet.