In het spel Battle Royale: Last One Standing van Identity Games vindt een hilarische serie veldslagen plaats tussen Koala's, Hagedissen, Robots en Ninja's. Het gaat weliswaar om gevechten op leven en dood, maar we moeten het allemaal ook weer niet al te serieus nemen, aangezien het uitermate vermakelijk is om de strijdende partijen de lucht in te zien vliegen, compleet met flinke brokstukken van het tropische eiland waarop deze epische oorlogshandelingen zich afspelen.
Ho, wacht eens even ... een tropisch eiland? Met daarop grote aantallen tot de tanden toe gewapende vechtersbazen die elkaar naar het leven staan en net zo lang doorgaan tot er nog maar eentje overeind staat? Dat doet allemaal wel héél erg denken aan het wereldberoemde computerspel dat qua populariteit nog altijd z’n duizenden verslaat: Fortnite van Epic Games.
Ik liet Battle Royale aan mijn gamende zonen zien en zij legden die link ook meteen. Het bordspel verdient dus bepaald geen originaliteitsprijs, maar persoonlijk heb ik er ook niet zo heel erg veel problemen mee dat een uitgever een graantje mee probeert te pikken van een spelmodus die nu eenmaal ontzettend populair is. Als je er maar een fraai, leuk spelend product van maakt.
Of dat laatste gelukt is in het geval van Battle Royale: Last One Standing?
Wel, we vinden het inderdaad verrassend leuk om te spelen. Maar we vinden het slechts ten dele fraai.
Om die wat negatievere noot eerst maar te kraken: de vormgeving laat eerlijk gezegd hier en daar nog wel wat te wensen over. Bij de eerste aanblik maakt Battle Royale nou niet meteen een verpletterende indruk. Het artwork op de voorkant van de speldoos is … tsja … hoe zullen we het eens even netjes zeggen? Ik houd er pertinent niet van om iemands creatieve inspanningen naar beneden te halen, maar laten we het erop houden dat het tekenwerk en het kleurgebruik niet tot onverdeeld enthousiasme leidde bij mij en mijn medespelers. Als u dat een kwestie van smaak vindt, dan heeft u natuurlijk helemaal gelijk. Maar ik kan het dan toch niet nalaten om ook nog even te wijzen op de Duitse uitgave van Battle Royale, waarvan ik de vormgeving vele malen aantrekkelijker vind. Voel u echter vrij om dit volledig met mij oneens te zijn.
De kwaliteit van de speelkaarten is niet fantastisch. Ze zijn namelijk nogal dun en, zo bleek direct na de eerste keer spelen al, vatbaar voor kleine beschadigingen. De symbolen die erop staan afgebeeld zijn gelukkig duidelijk en gemakkelijk te interpreteren qua spelhandelingen die je ermee kunt verrichten.
De tientallen vrij kleine plastic krijgers van de vier facties zijn stevig en robuust, maar waar we de grijze Robotjes en de rode Koala's zeker niet onaardig gemaakt vinden, zijn we dan weer een stuk minder te spreken over de vormgeving van de groene Hagedissen en de paarse Ninja's. Van lichtvoetigheid kan bij deze enigszins pafferige vechtertjes immers totaal geen sprake zijn. En nu we het daar toch over hebben: waar zijn hun voeten, trouwens?!
Na deze aanmerkingen (die voor een deel waarschijnlijk te verklaren zijn doordat er gekozen is voor een opvallend goedkope massaproductie), willen we voor de volledigheid opmerken dat ook heus nog wel wat positiefs over de vormgeving van Battle Royale valt te zeggen: de eilandtegeltjes, het ingenieuze speelbord en de langwerpige Eliminator-met-de-grote-rode knop zijn niet alleen stevig geconstrueerd, maar ze zorgen er gezamenlijk tevens voor dat het hele ontploffingsspektakel waarop dit spel gestoeld is opvallend goed functioneert. Plus: het artwork op de zijkanten van de binnenkant van de speldoos is naar onze mening wél geslaagd. Het versterkt zeer zeker het eilandgevoel en het maakt onmiskenbaar duidelijk wat de onfortuinlijke slachtoffers van al het strijdgewoel te wachten staat als ze onverhoopt over de eilandranden gekieperd worden.
Goed. Dat wat betreft uiterlijke zaken. Op naar het spel zelf. In Battle Royale zijn er dus in totaal vier gewelddadige groeperingen: mensen, machines en twee antropomorfische diersoorten. Voor wie dat maar een eigenaardig samenraapsel van facties vindt … eh … ja, dat klopt, natuurlijk. Maar we spelen bij ons thuis ook nog altijd regelmatig, en met veel plezier, het knotsgekke kaartspel Smash Up, dus aan waanzinnige combinaties van elkaar naar het leven staande clubjes zijn we wel gewend.
De oppervlakte van het eiland waarop al deze oorlogszuchtigen zich bevinden bestaat uit een raster van 5x5 tegels, met een onaantastbare en neutrale Vaandeltegel precies in het midden. Vijfentwintig tegeltjes in totaal, dus, maar bij de setup laat je een paar daarvan weg, al naar gelang hoe gemakkelijk of hoe moeilijk je het wilt maken. Het regelboekje raadt aan om bij de eerste keer spelen vier specifieke tegels weg te laten. Als je met z'n drieën of vieren speelt, zet je op elke overgebleven tegel een vertegenwoordiger van je vechtfactie. Met twee spelers maak je ook gebruik van de poppetjes van één van de twee andere kleuren, maar die zet je dan in tweetallen op het middelste 3x3-vlak.
Verder krijg je als spelers een stapeltje Actiekaarten, waarvan je er vier op hand neemt. De reeds genoemde Eliminator wordt onder het speelbord in stelling gebracht, de Doemdobbelsteen komt in ieders handbereik te liggen, en dan kan het spel in volle hevigheid losbarsten.
In een spelersbeurt speel je eerst één van je Actiekaarten, waarmee voornamelijk troepenbewegingen worden uitgevoerd. En daar komt verrassend genoeg in dit wat jeugdig—of wellicht zelfs wat kinderlijk—ogende spel een flink stuk strategie, gepuzzel en inzicht bij kijken. Want wat zullen de gevolgen zijn van de kleine stapjes die je je eigen soldaten, of mogelijkerwijs die van je tegenstander(s), laat zetten? Weet je een meerderheid op een tegel te krijgen, zodat je misschien een komende veldslag (of beter gezegd: Battle Royale) kunt winnen, of speel je daarmee juist je tegenstander in de kaart, omdat er, als er te veel strijders op een hoop komen, geduwd mag worden en je dappere helden dus in het ongeluk gestort kunnen worden?
Zo'n beweging veroorzakende Actiekaart geeft je trouwens soms ook nog de mogelijkheid om als het ware alvast een voorschot op de gevreesde rode dobbelsteen te nemen en één van die Doemacties uit te voeren, zoals bijvoorbeeld de Eliminator een klein stukje te bewegen, of gevechten uit te lokken, of een verwoestende ontploffing te veroorzaken.
Als de Actiekaart in z'n geheel afgewerkt is, mag je daadwerkelijk met de Doemdobbelsteen gooien (in de tweespelersvariant doe je dat zelfs twee keer), de uitkomst daarvan uitvoeren en als laatste je hand aanvullen met een nieuwe Actiekaart. Dan is de volgende speler alweer aan de beurt en zo herhaalt dit vechtfestijn zich totdat er uiteindelijk nog maar één groepering op z'n deels afwezige beentjes staat.
Is dat allemaal leuk?
Jazeker, Battle Royale: Last One Standing is een ontzettend geinig familiespel, dat door de toevoeging van strategische elementen in de vorm van de Actiekaarten (plus de optioneel toe te voegen Talent- en Speciale Actiekaarten) én de spanning brengende onvoorspelbaarheid van de Doemdobbelsteen veel meer blijkt te zijn dan een simpel spelletje met een wegslinger-gimmick.
Let wel: Battle Royale kan zowel vreugde als frustratie brengen. Praktisch gezien kunnen de spelonderdeeltjes op de gekste plekken terechtkomen en zelfs zoek raken. De setup is, vooral wat het plaatsen van de kleine poppetjes betreft, nogal priegelig. En in speltechnisch opzicht moet je je realiseren dat alle tactische plannetjes die je hebt in een mum van tijd in het eiland-omringende water kunnen vallen, doordat je tegenstanders roet in het eten gooien met hun eigen goed of minder goed doordachte militaire manoeuvres, of doordat door een ongelukkige uitkomst van de Doemdobbelsteenworp de absolute chaos voor de zoveelste keer uitbreekt. Je leert de grote, rode ontploffingsknop terdege te vrezen. Niet alleen je steeds schaarser wordende soldaatjes kunnen dan namelijk de lucht in worden geblazen, en op bijzonder onprettige plaatsen terechtkomen, maar ook de betreffende gelanceerde eilandtegel dient te worden verwijderd. Verdwijnt daardoor een verbinding met die o zo belangrijke centrale Vaandeltegel? Tsja, dan verzinkt het losgeslagen stuk eiland vanzelfsprekend in de oceaan. En tegelijkertijd natuurlijk ook de eventuele legereenheden die zich nog daarop bevinden.
Als je de lol kunt inzien van dit soort chaotische toestanden en een groot 'Eet-Dat'-element in een Gebiedsmeerderheidsspel wel kunt waarderen, dan achten we de kans groot dat je plezier zult beleven aan Battle Royale: Last One Standing.