Age of Wonders: Planetfall

Recent schreef ik over IP games en de problemen waar die mee te maken kunnen hebben. Te hoge verwachtingen, geen verwachtingen, simpel meesurfend op een hypegolf. Recent ben ik er weer op eentje gestuit. Age of Wonders: Planetfall.

Als je de computergame Age of Wonders: Planetfall bekijkt, dan is dat een sandboxachtige game -ik weet het , ook zo'n term voor een abc'tje- met de kenmerkende 4X karakteristieken. Je bouwt je beschaving, je ontwikkelt technologie, je verslaat vijanden en uiteindelijk win je het spel. Als je vervolgens aankondigt er een bordspel van te maken, dan schuurt dat natuurlijk al heel snel richting Twilight Imperium IV, Heroes of Land, Air and Sea en andere, grandioze strategische meesterwerken. En niets is minder waar.

Waar je bij Twilight Imperium blij bent als je in een uur een ronde van het spel hebt gespeeld, ben je bij Age of Wonders binnen een uur klaar met het hele spel. Ja: de setting is dezelfde als de game, maar de gameplay totaal niet. De karakters komen uit Age of Wonders, het artwork is geleend van Age of Wonders, de werelden komen uit Age of Wonders, maar daar houden de overeenkomsten op.

De vraag is of dat erg is. In mijn geval niet. Ik kende de wereld niet en dus - en ook dit is een terugkerend thema- had ik geen verwachtingen van deze titel. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik stiekem wel een beetje een spectaculaire game verwachtte, want de art stuurt wat mij betreft in die richting en ik ben wel een sucker voor apocalyptische zaken die zich in space afspelen, de zogenaamde 'zwarte dozen materie'.

Wat is Age of Wonders, Plantefall (AoW)? In dit spel speel je zeven rondes. In elke ronde is er een aanbod van kaarten, afhankelijk van het aantal spelers. Na eventuele inkomsten gepakt te hebben heb je twee keer een beurt om een kaart te pakken of een 'operations' actie te pakken. Dat doe je zeven keer en dan ben je al aan het einde van het spel.

Dat klinkt niet zo ingewikkeld en dat is het dus ook niet. De drempel om dit te gaan spelen is laag. Maar de vraag is hoe win je? En dat zit in de kaarten die je kunt pakken. AoW is een set-collecter. Je wilt bepaalde combinaties verzamelen om op die manier punten te krijgen. Er zijn vier verschillende type kaarten:

Rode kaarten zijn karakters die je kunt verslaan of kunt inhuren

Gele kaarten zijn energiekaarten die je energielevel een boost geven

Blauwe kaarten zijn locatiekaarten die punten geven in combinatie met andere blauwe kaarten die dezelfde titel hebben

Paarse kaarten zijn technologiekaarten die een voortdurend voordeel geven of een eindscorebonus

De operations actie is geen kaart die je kunt pakken, maar een actie die je kunt nemen die toch iets oplevert als er geen kaarten zijn die je wilt hebben.

De kaarten liggen in drie rijen: de bovenste rij is level 1, de middelste rij is level 2 en de onderste rij is level 3. Dat is van belang om dat de kaart die je kiest de beurtvolgorde bepaalt. Pak je de meest linkse level 1 kaart, dan ben je startspeler in de volgende ronde. Het is echter een duurdere kaart en als je een gele kaart pakt levert die dan minder energie op.

En daar heb je het: duurdere kaarten zijn aantrekkelijk omdat je dan startspeler kunt worden, goedkopere zijn aantrekkelijk omdat ze meer opleveren. Het is een snel, fraai om te zien -hoe subjectief ook- waarin telkens keuzes moeten worden gemaakt. Die keuzes zijn op de heel korte termijn: kies ik een kaart omdat ik energie nodig heb om een andere kaart te pakken, kies ik een kaart omdat ik niet wil dat een ander die pakt, of kies ik een kaart omdat die op een andere planeet niet meer voorkomt? Er zijn ook keuzes op de langere termijn: welke sets wil ik verzamelen voor punten? Er is namelijk een kaart met daarop punten die je krijgt voor bepaalde dingen als je eraan voldoet.

Een lekker snelle en leuke puntenverzamelaar die er bovendien leuk uitziet. Het doet allemaal geen hoogstaande, vernieuwende dingen, maar het speelt heel prettig. De mensen die verlangen naar variatie worden op hun wenken bediend. Elke ronde is er een beperkt aantal kaarten, van een iets groter deck. Dat wil zeggen dat je niet elke kaart zult zien en de samenstelling het volgende spel weer anders kan zijn. De spelersbordjes hebben verschillende bonussen, dus je focus zal mogelijk iets anders liggen dan je tegenstanders. En ten slotte zijn er de verschillende einddoelkaarten, die ook een eigen inbreng hebben.

Plezier

Ja hoor! Als iemand mij vraagt: Heije, wil je Age of Wonders spelen dan zeg ik zonder meer ja. Een 8.

Thema

Erg mager en dus een klein beetje teleurstellend. Ik kan me voorstellen dat anderen zich hier meer aan storen omdat ze andere verwachtingen hadden, maar verder prima. Het had elk thema kunnen zijn, het had abstract kunnen zijn, het had alles kunnen zijn. Een 6.

Goede en duidelijke regels

Niets aan duidelijkheid te wensen. Er zijn weinig regels, ze zijn duidelijk omschreven en er zijn duidelijke voorbeelden. Helemaal goed. Een 8.

Voldoening

Ach, wat zullen we zeggen. Je hebt nooit het idee dat je met iets groots bezig bent. Dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet met spellen, en dit is een heerlijke filler. Natuurlijk, net iets groter dan sommige andere fillers, maar het ademt wel filler. En het biedt voldoende gameplay om boven het maaiveld van fillers uit te steken. Een 7.

Groei in vaardigheid

Tja, het is geen moeilijk spel. De leercurve staat gelijk aan het nemen van een fors verzakte verkeersdrempel. Het is erg eenvoudig. Dat maakt het spel niet moeilijk. Dat staat natuurlijk niet gelijk aan een spel dat verveelt of altijd maar simpel is. Vooral als anderen niet enkel hun eigen plan trekken en ook op jou gaan letten is het een boeiende exercitie. Een 7.

Een stevige 7 en dat is een uitstekend cijfer voor een prima spel!