Ergert u zich wel eens aan uw medespelers?
Spellenclubs gebruiken verschillende formats. Van de een ben je lid en kom je wekelijks op een vaste avond op een vaste plek bij elkaar. Andere clubs hebben geen echt ledenbestand maar organiseren inloopdagen waarop iedereen welkom is.
Spellen aan den Rijn (in het gelijknamige Alphen) doet het op die manier. Gistermiddag waren daar ruim dertig liefhebbers - wat voor de organisatoren een mooi aantal was.
Brigitte Den Hartog en haar man Marius zetten er op die dagen een deel van hun verzameling neer en ook de bezoekers komen met Ikeatassen vol karton en hout binnenlopen. Er is dus ruime keuze en het aanbod is ook bijzonder gevarieerd. Eenvoudige familiespellen maar ook Maracaibo, Carnegie en Weather Machine.
Ik speelde er eerst Tzolk'in, vervolgens First Class en na het Chinese buffet lag Weather Machine op tafel.
Over die laatste het volgende: ik had er tijdens Spellenpret in Sassenheim al een jaloerse blik op geworpen: op al die prachtige spelonderdelen, dat enorme bord met alle ingewikkeld lijkende mogelijkheden. Ik mijmerde over de reputatie van de ontwerper: Lacerda (die zo ongeveer als de Heere Jezus van de bordspelontwerperds wordt gezien) en meende dat ik er intussen wel klaar voor zou moeten zijn, voor de eredivisie en een Lacerda. Dus schoof ik aan.
Vol verwachting.
De uitleg - van Tag Von - was fantastisch. Gestructureerd en met veel geduld nam hij ons drie kwartier bij de hand en liep hij met ons langs alle mogelijkheden. Prettige stem, dat ook nog. Bonus!
Zoals gebruikelijk was ik halverwege de uitleg het begin al weer kwijt en besloot dat alles wat tijdens de uitleg niet meer binnenkwam tijdens het spel wel helder zou worden.
Bovendien speel ik nooit om te winnen dus is het niet erg wanneer ik onderweg achter de feiten aan loop.
Het spel zelf viel me eigenlijk wel mee.
Ik kon goed meekomen en deed het - gezien mijn plek op de drie scoresporen - niet eens zo gek.
Toch ben ik afgehaakt.
AFGEHAAKT?
Ja, afgehaakt.
Waarom dan?
Nou, beste liefhebbers en -sters van het bordspel, dat zal ik proberen uit te leggen.
Neem ondertussen een plekje in mijn hoofd.
Ga zitten en kijk rond.
Let vooral niet op de rotzooi... ik weet zelf waar ik alles kan vinden.
Ik verloor mijn focus en plezier in het spelen van Weather Machine nadat ik voor de derde keer langer dan twintig minuten op mijn beurt moest wachten.
Wachten terwijl ik verplicht moest luisteren naar een hardop denkende medespeler die al (AL) zijn mogelijkheden en afwegingen uitvoerde en met eigen commentaar ondersteunde.
"Als ik dit doe dan kan ik in mijn volgende beurt dat doen en daarna kan ik voor dat gaan... maar als ik dat doe dan kan hij dat doen en dan heeft dit geen zin. Dus kan ik beter dat doen. Dat doe ik. Of kan ik beter dit doen? Eens even kijken: Dan doe ik dit en daarna dat..."
"Wacht even..."
"Hmmmmm"
"Dus... eens even kijken.... als ik dus dit doe dan kan ik in mijn volgende beurt dat doen en daarna kan ik voor dat gaan... maar als ik dat doe dan kan hij dat doen en dan heeft dit geen zin. Dus kan ik beter dat doen. Dat doe ik. Of kan ik beter dit doen? Eens even kijken: Dan doe ik dit en daarna dat..."
Ik kan daar heel slecht tegen.
Dat ligt niet aan mijn medespeler, die gewend is om op deze manier te spelen.
Dat ligt aan mij.
Wanneer dit soort ergernis mijn hoofd binnensluipt dan kruipt het als warme WD40 tussen alle kieren en gaatjes en binnen een vloek en een zucht zit het overal.
Ergernis.
Ik verlies de controle over mijn gedachten en in plaats van de aandacht op het spel heb ik alleen nog aandacht voor mijn medespeler.
De Dick de la Tourette in mijn hoofd - die zich tot dan toe kalm heeft gehouden - begint zich af te vragen of hij óók de vrijheid mag nemen om hardop te denken:
"Vandaag nog, vriend? Gaat het nog lukken, denk je?"
"Heb je nu alle mogelijkheden opgenoemd of ga je nóg een keer overnieuw beginnen?"
"Zal ik tussendoor even boodschappen gaan doen? De Albert Heijn is hier om de hoek... wat zullen we morgen eten?"
"Ik moet nog een fietsband plakken. Niet vergeten om een tube Simson te kopen."
"Doe een zet man, gotferdomme doe wat. Het maakt niet uit wat maar doe gotfrdegotfer iets!"
"Och Jezus... hij begint weer van voor af aan!"
"Wat doe ik hier eigenlijk nog?"
Wanneer ik dan ein-de-lijk weer aan de beurt ben is al mijn zin verdwenen. Om mezelf niet nóg langer en nóg meer te ergeren (want die ergernis wordt iedere speelronde groter) en om mijn inwonende Dick de la Tourette de pas af te snijden rest me één mogelijkheid.
"Ik stop er mee jongens. Ik heb hier echt geen zin meer in"
"Je stopt? Huh... waarom?"
Tja... dan heb ik twee keuzes:
Ik kan eerlijk zijn en vertellen waar ik me aan erger... maar als ik dat doe dan is de kans groot dat mijn medespeler dit persoonlijk opvat, terwijl het míjn ergernis is en îk degene ben die hier niet mee om kan gaan.
Of... óf ik kan er laf om liegen en zeggen dat het spel te moeilijk voor me is.
Ik besluit dan voor het eerste.
Terwijl ik groet en wegloop van de tafel neem ik me voor dat dit de aller-, aller-, allerlaatste keer is dat ik met dat figuur aan tafel ga.
Terwijl ik dit schreef vroeg ik me af... ergert u zich ook wel eens aan tafel?
Spellen aan den Rijn, Weather Machine, Spellenclub, AP, First Class, Tzolk'in
