Het eind van de wereld
Het Eind van de Wereld, allerbeste liefhebbers en -sters van het bordspel, kent u die uitdrukking?
Mevrouw Verschuur en ik zijn gisteren in de gereedstaande vluchtauto gestapt en er naar toe gereden; naar het eind van de wereld. Dat doen we wel vaker.
Wanneer we er zijn, na een uitputtende reis, dan stappen we uit, aan het eind van de weg.
We hebben alle menselijke beschaving achter ons gelaten en dat wat nog voor ons ligt is woest en ledig.
Daar, op die diep treurige en door God verlaten plek, waar het bijna altijd motregent, daar is een wijze les te leren:
Hoe uitzichtloos uw situatie ook is, hoe weinig opties u nog heeft... bekijk de dingen eens van een andere kant!
Want, wanneer we ons slechts een halve slag draaien staan we plots aan het begín van de wereld en het begín van alle menselijke beschaving.
Omdenken mense! Omdenken!
Ik kan daar heel opgewekt van worden. Vooral wanneer ik me dan realiseer dat daar, aan het begin van de wereld ook de bron ligt van mooie filosofische inzichten.
Maar daar wil ik jullie niet al te zeer mee vermoeien.
Ik zit hier tenslotte voor iets anders. Er is hier gelukkig elektriciteit en dus kan ik een stukkie tikken.
Een paar dagen geleden heb ik bij mijn bordspeldealer een rib uit het lijf van mevrouw Verschuur geruild voor de Giant versie van Takenoko. Er is geen mooiere plek om dat op tafel te zetten dan in de omgeving waar we nu zijn.
Die prachtige houten kist, de vreugde van het openen en het ontdekken van al die kleurrijke verrassingen op elke nieuwe laag. Het is een prachtig feest en een heerlijke opmaat voor dat wat gaat komen: het spel!
Voor hen die Takenoko niet kennen: De naam staat voor Jonge Bamboe, of Bamboescheut. "Take" staat voor bamboe, "No" is een koppelwoord, "Ko" is kind. Allemaal in het Japans.
Er was eens, lang geleden
De keizers van China en Japan (niet al te dikke vrienden van elkaar) hebben na jarenlange ruzie besloten om al het gedoe achter hen te laten, om te draaien, hand in hand, en met een schone lei een nieuwe weg in te slaan. Als blijk van goede wil schenkt de keizer van China zijn nieuwe vriend een symbool van vrede: een reuzenpanda. De Japanse Keizer stamelt " ありがとう、友よ" en beiden gaan terug naar hun eigen plek.
Op dit moment in de geschiedenis start ons spel.
Met de Panda heeft de keizer van Japan er namelijk een groot probleem bij gekregen. Dat beest moet eten.
Veel eten!
Bamboe.
Omdat de keizer zelf niet graag tuiniert benoemt hij tuinmannen (de spelers). Zij moeten een bamboetuin aanleggen (en gaan onderhouden). In de tuin zwerft een verdwaalde klusjesman rond die samen met ons (de spelers) het probleem van het vraatzuchtige beest moet oplossen.
Dit probleem is op een mooie manier vertaald naar een spel waarin we punten kunnen verdienen door het verzorgen van een panda en het verbouwen van bamboe. Het bord is prachtig geïllustreerd met kleurige bamboestokken, een vrolijke panda en een irrigatiesysteem.
Schitterend!
De Nederlandse spelregels zijn ruk. Een ander woord is er niet voor. Het is vertaald door Google en klakkeloos geknipt en geplakt. Het doet denken aan de gebruiksaanwijzingen van uit China geïmporteerde technische apparaten van een jaar of dertig geleden. Er klopt niks van en het ziet er ook niet uit.
Gelukkig zijn de Engelse regels gemakkelijk te begrijpen. Bovendien is het spel niet al te moeilijk waardoor je na een paar beurten al genoeg inzicht hebt om een strategie te ontwikkelen. Punten kun je scoren door taken te voltooien en doelen te halen.
Die verschillende doelen zorgen voor een gevarieerd spelverloop en dwingen je om wisselende strategieën toe te passen. Het speelveld verandert per ronde. Je kunt beslissen of je bamboe wilt kweken of juist de Panda wilt laten vreten.
We speelden met z'n drieën en omdat de wachttijd tussen de beurten kort is denk ik dat het met vier spelers nóg leuker is. Vier mensen aan tafel met een uitzicht op een van de kleurrijkste speelvelden die ik ken... dat moet een prachtig feestje worden. Ook in een ander deel van de wereld.
