Oh heerlijke zoete wraak!
Spelen. Het is er de laatste weken niet zo vaak van gekomen als ik zou willen. Speelkameraden waren op vakantie of hadden verplichtingen. Bovendien had ik zelf ook andere prioriteiten. Bordspelgerelateerd, dat wel, maar niet in de MVA. Ik was nogal druk met mijn "oude" vak: het bouwen van websites.
Nu we het daar toch over hebben: dat "bouwen van" vind ik klinken als een tamelijk absurde term, zeker wanneer het gebruikt wordt als "het bouwen van een kaart". Bij bouwen zie ik een heimachine, het storten van een fundering, metselaars en kozijnenstellers. Het verplaatsen van een kaart uit een rijtje midden op tafel naar een rijtje bij jezelf... dat kan ik met de beste wil van de wereld geen "bouwen" noemen. Zwaar overtrokken. "Schuiven" komt dichter in de buurt.
Maar goed: ik was dus, net als vroegâh, bezig met het bouwen van websites. Vijf stuks.
Bordspelwereld.nl was daar een van. Die is inmiddels af, anders las u dit niet. Over de andere vier vertel ik in de komende week.
De druk is nu een beetje van de ketel en bovendien is Frau Prüser gelukkig weer terug uit het verre buitenland (wat minstens twee speldagen per week scheelt). Maandag stond ze hier met roodbetraande ogen op de stoep. Want wanneer je elkaar zo lang niet ziet laat dat sporen na. Huilend van geluk vielen we elkaar in de armen en voor we het wisten zaten we tegenover elkaar met It's A Wonderful World tussen ons in. Want dát moet je Frau Prüser nageven: als er wat te vieren is dan heeft ze daar altijd wel een toepasselijk spel voor.
Twee partijtjes speelden we en we deelden eensgezind de punten.
Weet je wat vreemd is: jarenlang ging ik dit spel uit de weg. De doos stond me niet aan, de naam vond ik raar en dat gedoe met die gekleurde kubusjes vond ik nog veel vreemder.
Maar voor Gunter Bosman is dit een van zijn favoriete spellen. In het najaar was hij op bezoek en liet hij me zien dat dit toch écht een heel prettig spel is. Sindsdien ben ik om. Nu denk ik er over om de basis plus de uitbreidingssets te gaan kopen (heeft iemand soms een set te koop?).
Na IAWW speelden Frau Pruser und Ich nog een partijtje Oranienburg Kanal, dat - wanneer je de regels beter kent - een van de vlotst spelende Uwes is die we kennen. Toegegeven: het opzoeken van de gevolgen na "het bouwen van een kaart" kost nog wel wat tijd maar zelfs dat gaat steeds vlotter. In het tempo waarin we het nu spelen - na 6 potjes - ronden we het in drie kwartier af.
Inmiddels vinden we het een van de leukste Uwes. Lekker beknopt ook, want het is ook in mum van tijd opgezet.
De Vrijdagclub was ook weer voltallig. Dus konden we een andere Uwe spelen: Le Havre, wat voor mij de eerste keer zou worden. Een poosje terug heb ik werkers voor Le Havre geprint en ook beschilderd. Ze passen er goed bij, vindt u niet?
Overigens: ik weet niet hoe dat met u is maar ik kan nogal eens last hebben van een bepaald soort drempelvrees bij "grote" spellen. Niet zelden blijkt zo'n vrees tijdens het spelen volkomen ongegrond. Precies dat was ook nu get geval bij Le Havre, het spel dat door de helft van de Uwefans als zijn zwaarste wordt gezien.
Ik vond dat nogal meevallen. Natuurlijk ligt dit ook heldere manier waarop Evertjan ons elke week een spel binnenleidt maar ik kon na de uitleg meteen mee doen met de grote jongens.
Ook deze Uwe vond ik lekker doorspelen. Maar... op een gegeven moment merkte ik wel dat ik de focus kwijt was. De beurten leken nogal op elkaar als het ware. een spreekwoordelijke "herhaling van zetten'. Maar toen het eind in zicht kwam en me duidelijk werd dat ik te weinig acties had om nog te kunnen doen wat ik nog moest doen... toen vond ik het verdomd jammer dat ik halverwege niet wat oplettender had gespeeld.
Ik heb de doos achter gelaten in de MVA omdat ik hoop dat we hem volgende week opnieuw spelen. Misschien heb ik dan ook de bootjes af die klaar staan om beschilderd te gaan worden.
Na Le Havre vertrok Frau Prüser naar haar hondje en speelden Peter, Evertjan en ik nog een partijtje First Rat. Het zou het vreemdste partijtje worden van de twintig die ik al gespeeld heb. Evertjag vloog er als een spreekwoordelijke raket met drie ratten vandoor, kaapte in een vloek en een zucht allerlei bonussen en privileges mee en was binnen twintig minuten z'n kubusjes kwijt. Op dat moment waren Peter en ik onze veters nog aan het strikken, bij wijze van spreken.
Dat was vrijdag.
Ik heb er twee nachten van wakker gelegen.
Het was de verpletterendste nederlaag tegen Evertjan tot nu toe.
En dat nog wel in een spel dat ik aan 'm heb uitgelegd.
In de MVA notabeidebenen, waar ik mijn thuiswedstrijden speel.
Gotferdegotfer.
Vandaag, zondag, zou er een kleine kans zijn op een mogelijke revanche. Anouk Wognum (wie kent haar niet) zou komen spelen in de MVA en voor de gelegenheid zou Evertjan ook komen (hij had niets anders te doen) voor een partijtje Marrakesh.
Of het nu kwam door de support van mevrouw Verschuur of doordat Evertjan alleen maar aandacht had voor de krullen van Anouk - het zal wel altijd een raadsel blijven: ik won mijn allereerste spel van Evertjan. En niet zo'n beetje ook.
Mevrouw Verschuur was trots op me.
De wraak voor vrijdag voelde ge-wel-dig. Vooral omdat ook Anouk meer punten haalde dan EJ.
Na Marrakesh deden we nog een partijtje Teotihuacan. Ik was echter zo van geluk verdoofd dat ik me daar weinig meer van kan herinneren.
Al met al kijk ik dus terug op een aardige week met louter kennersspellen.
Morgenochtend om tien uur staat Frau Prüser weer op de stoep.
Was het maar vast zo ver.
Ik kan niet wachten!
