Rajas of the Ganges

Het is niet altijd koek en ei wat de klok slaat. Kent u die uitdrukking, allerbeste liefhebbers van het bordspel? ik moest daar aan denken toen ik gisteravond aan het eind van een bordspelavond de onderdelen van Rajas of the Ganges terug in de doos deed. Het was tot een uur daarvoor een van mijn favoriete spellen.

Wanneer ik het spel aan anderen uitleg vertel ik altijd dat Rajas of The Ganges speelt in het 16e-eeuwse India in de periode dat het machtige rijk van de Grote Moguls zich ontwikkelt en dan meer specifiek in het gebied tussen de rivieren de Indus en de Ganges. De spelers in dit spel nemen de rol aan van Rajas of Ranis - invloedrijke edelen van het land - en wedijveren met elkaar in het vergaren van zowel spirituele als tastbare rijkdom terwijl ze tegelijkertijd hun landgoederen proberen te ontwikkelen tot rijke en magnifieke provincies.

Tijdens het spel gebruiken de spelers zowel dobbelstenen als geld om hun acties uit te voeren. Soms het een, soms het ander, soms beiden en altijd ondersteund door het plaatsen van een van hun werkers. Die acties zullen ze zorgvuldig moeten plannen omdat ze niet altijd hun werkers kunnen plaatsen op de plekken die ze willen. Interessant is ook het gebruik van karma in dit spel waarmee onmogelijke acties toch ineens weer wel mogelijk zijn.

Ik ben destijds als een blok voor dit spel gevallen vanwege het artwork. Toen ik die prachtige doos zag, met al die vrolijke kleuren, toen wilde ik het spel hebben. Ik had nog niets aangeraakt, nog geen zet gedaan.
Eenmaal thuis, kwijlend boven het karton, vielen meteen de kwartjes op zijn plek in mijn buikgevoel. Wat bleek: het spel is bedacht door Markus en Inka Brandt (die ook verantwoordelijk zijn voor heul veul escape spellen plus de wereldhit Village). Dat gaf vertrouwen.
Belangrijker was nog mijn click met het artwork . Dat bleek van Dennis Lohausen. Die kennen we weer van de grote spellen van Uwe Rosenberg maar ook van First Rat. Grote favorieten in de Mevrouw Verschuur Arena. Lohausen is een kerel die meerdere illustratiestijlen beheerst. Totaal verblind door de overweldigende aanblik had ik daar niet eens op gelet.
Maar... het was dus volkomen verklaarbaar dat ik er voor viel en ik hoefde me dus nergens voor te schamen.

Hoewel prachtig om te zien wanneer het allemaal voor je op tafel ligt zal ik niet meer beweren dat het altijd een vreugde is om Rajas of the Ganges te spelen. Allereerst zorgen de dobbelstenen voor een niet te onderschatten geluksfactor in het spel. Ik heb dat aanvankelijk hardnekkig gebagatelliseerd totdat ik laatst een partijtje speelde waarin ik vrijwel constant enen en tweeën gooide. Toen piepte ik wel andere koek. Daarnaast zijn de al-dan-niet beschikbare landschapstegels ook een dingetje. Wanneer er toevallig niets tussen ligt dat jou past dan heb je pech.

Dat alles valt echter in het niet bij de "taktiek" die doorgewinterde veelspelers gebruiken wanneer het spel ongeveer over de helft gevorderd is. Die taktiek houdt in dat je een drietal markten (thee, specerijen, zijde) op je landgoed hebt met elk waarde 3. Hierdoor kun je in elke beurt een werker naar de markt sturen waardoor je telkens 9 gratis punten scoort.
Deze methode haalt alle vreugde uit het spel. Zeker wanneer er meer spelers zijn die dit toepassen degenereert dit het spel tot een tamelijk ordinaire en vreugdeloze puntenkooprace.

Waarom vertel ik dit?
Welnu, allerbeste liefhebbers van het bordspel, het toeval wil dat ik Rajas gisteren had meegenomen naar een Spellenclub (als voorbereiding op een afspraak die ik later deze week heb). Nóg toevalliger was het dat een van mijn medespelers voor aanvang van het spel ons tot drie maal toe omstandig waarschuwde voor die buitengewoon vervelende en lage manier van spelen.
Ik vond dat zeer sympathiek van hem en dacht meteen: "Oh, deze meneer is van die vervelende methode op de hoogte en walgt daar al net zo van als ik". Hierdoor kreeg ik een veilig gevoel, werd de meneer in kweste nóg sympathieker en had ik nóg meer zin om te spelen dan ik aanvankelijk al had.
Groot was echter mijn diepe teleurstelling toen deze figuur (sorry voor de uitdrukking maar ik kan er niets anders van maken) niet alleen zelf deze taktiek toepaste maar bovendien ook nog zijn vriendin aanspoorde hetzelfde te doen.

{gallery}rajas{/gallery}

Het spel eindigde daardoor in een saaie en vreugdeloze run naar de punten door twee spelers, wat me deed denken aan de trauma's uit mijn donkerste monopolydagen.

Voor de vormgeving en het artwork geef ik Rajas 5 vette sterren. Voor de allesbepalende geluksfactor en het ontbreken van balans kan ik maar één ster geven. Wanneer ik dat bij elkaar optel en deel door twee dan blijven er 3 sterren over. Daar laat ik het bij.

Rajas of the Ganges bij Bastiaan Nox