Troyes

Gisteravond speelde ik Troyes (wat je uitspreekt als Trwaah), in uitstekend gezelschap en op een hele fijne locatie.

Het spel, van Xavier Georges, uit wiens hoofd ook Carnegie kwam, staat nét buiten de BGG top-100, heeft een pittige moeilijkheidsgraad (3.46/5) en je zou het misschien kunnen omschrijven als een 'strategisch gebiedscontrolespel met eindespelbonussen waarin dobbelstenen, kaarten en meeples gebruikt worden - met een middeleeuws thema'. Maar daar doe je het mee tekort denk ik. Want de economische component is nogal belangrijk en ook de events spelen een grote rol.

Ik vind de doos niet mooi. Kijk eens naar die titelbanier: al die krullen. Overbodige poeha. Zeker in vergelijking met die drie houten klazen daaronder. Van die dingen. Daarom heb ik er altijd mijn neus voor opgehaald, voor Trwaah. Terwijl ik juist Carnegie een van de mooist vormgegeven spellen vind.

We hadden een afspraak gisteravond, Bart en ik, op de spellenavond van de Rode Dobbelsteen. Die zitten sinds kort op een nieuwe (en prima!) locatie aan de Mr. D. Fockstraat 4 in Rijswijk. Die Rode Dobbelsteen is een hele leuke club waar ik binnenkort eens een stukje over wil schijven.

We waren er dus voor Trwaah. Alon Nir (wie kent 'm niet?) en Irma haakten aan. En er was koffie.
Tot op dat moment ging alles goed.

En toen kwam de uitleg.

Binnen twee minuten was ik het spoor volkomen bijster. Want daar waar ik altijd mijn houvast aan heb tijdens een uitleg, de vaste rots van mijn behoud; dat ik op het speelbord en op de kaarten afbeeldingen herken die mondeling verklaard worden, zodat het een het andere versterkt... daarvan is in Trwaah geen enkele sprake. Het een heeft niets met het ander te maken.
Ik vroeg me na een poosje uitleggen, toen ik al lang en breed aan een recept voor bananenbrood en de blauwe kleur van ons tuinhekje zat te denken en ik alleen de mond van Bart nog zag bewegen; ik vroeg me af waarom hier eigenlijk afbeeldingen op het speelbord en de kaarten waren geprint. Het leek me een nodeloze verspilling van inkt en arbeid wanneer die geen functie in het spel hebben. En je moet zo'n illustrator ook nog betalen.
Gelukkig was ik niet alleen. Ook mijn medespeelster schuin aan de overkant had het zweet op haar neus en zocht oogcontact met een licht wanhopige uitdrukking die zoveel vroeg als "snap jij het nog?".
Alon was de enige van ons drieën die voorzichtig prijs gaf dat hij het lastig vond om enige logica in de handelingen te ontdekken. Ik vond dat dapper van 'm. Want Irma en ik hadden hem op dat moment ook kunnen gaan uitlachen.
Maar dat hebben we niet gedaan.
Dus leek het Bart het beste om maar gewoon te beginnen, want "tijdens de beurten zou het allemaal wel duidelijk worden".

Mense... ik speel heul graag bordspellen. Maar ik wil ook wel heul erg graag weten wat ik doe en waarom ik iets doe. Om het vege lijf te redden heb ik me dus beperkt tot één handeling waarvan me duidelijk was dat dit punten opleverde. Dat heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat ik derde ben geworden. Met één punt meer was dat zelfs nog een gedeelde tweede plaats geweest.

Ik wil graag denken dat ik een redelijke inteligentie heb. Maar voor een spel als Trwaah heb ik 3 of 4 keer nodig om te begrijpen wat er aan de hand is. Daarna komt het neer op de verfijning van dat wat ik snap, zoals in elke typische wiskunde-euro.
Met wiskunde-euro bedoel ik dat het merendeel van je strategie en tactieken gecentreerd zijn rond kaart- of dobbelcombinaties en het omzetten hiervan naar een optimaal resultaat. Je kunt geld omzetten in meeples, in bouwplaatsingen, in invloed op VP's, in het manipuleren/lenen van dobbelstenen, in esoterische kortingen voor het doen van bepaalde dingen. Het enige niet-wiskunde-euro-gedeelte is het uitvoeren van je "doelkaart" voor maximale punten, en proberen te raden welke de kaarten van je tegenstanders zijn.
Het mag duidelijk zijn dat ik geen fan van ben van wiskunde-euro's.
Ik ben ook beslist geen bèta-type maar dat was al wel duidelijk.

Maar nu ik toch aan het zeuren ben over Trwaah... er is dus een spelmechaniek bedacht. Daar moest een thema onder. Want het moest wel een beetje "smoelen".
Er werd gekozen voor een mediëval look 'n feel.
Tot hier ging alles goed.
Tot degene die verantwoordelijk was voor de vormgeving van de kaarten besloot tot gebruik van een onleesbaar lettertype. Dat is lastig lezen, vooral als je ondersteboven speelt. Vierendelen die hem of haar!
En dan de kleuren: Het vage grijswit en het lichtgeel op het bord liggen zo dicht bij elkaar dat je onder TL-licht moet spelen om het verschil te kunnen zien.
Het speelbord, dat te klein is. Na vier of vijf rondes is er geen plek meer om kaarten neer te leggen op het bord en moet je buiten het bord verder.
Er zijn zes zwarte dobbelstenen die de aanvallers moeten voorstellen die de spelers van buitenaf het begin van elke ronden komen pesten. In onze laatste ronde werden er zeven gevraagd...

{gallery}troyes{/gallery}

Wanneer je al tot hier bent gekomen in mijn Troyaanse Litanie verwacht je natuurlijk een meedogenloos oordeel.
En dat ga ik niet geven.

Punt is namelijk dat me hetzelfde overkwam toen ik een ander spel van Xavier Georges speelde. Ook met Carnegie had ik de eerste keer heel veel moeite. Van de eerste tot de laatste beurt werd ik door medespelers geholpen met mijn keuzes. Halverwege mijn tweede Carnegie kreeg ik het "door" en kort daarna stormde het mijn top-10 binnen.
Ik zou er niet van staan te kijken wanneer dat met Trwaah ook gaat gebeuren. Wanneer ik namelijk de tientallen reviews zie die dit spel al heeft, de waardering en plek op de ranglijst op BGG, dan kan het nooit zo zijn dat ik het bij het juiste eind heb en de anderen niet.
Ik had gewoon mijn avond niet en ga Trwaah nog minstens een kans geven.