Voidfall, een breinbreker

Ik hou van de films van Christopher Nolan. Oppenheimer was daar geen uitzondering op. Ik hou van het oog voor detail, van de manier waarop de man verhalen vertelt, van de onnavolgbare ontwikkelingen die soms plaatsvinden. Soms snap ik er helemaal niets van.

In Oppenheimer bijvoorbeeld gaat het om kwantummechanica, een wetenschappelijk veld dat ik zowel enorm interessant vind en tegelijk absoluut onnavolgbaar. Dat licht bijvoorbeeld zowel een golf is als een deeltje. Ik kijk er naar, verwonder me, en pak gelukkig de draad snel weer op van het dagelijkse leven.

In de films van Nolan zie je soms ook dingen die op het eerste oog nodeloos complex zijn, en misschien dat ook wel zijn, maar uiteindelijk een prachtige plek in zijn verhaal hebben. En daar hebben we de brug te pakken naar Voidfall van David Turci en Nigel Buckle, prachtig geïllustreerd door Ian O’Toole en uitgebracht door Minclash Games, die erop gebrand lijken te zijn hun naam eer aan te doen. Eerdere titels van hen zijn namelijk Anachrony en Perserverance, die net als Voidfall op BGG allemaal boven een 4 scoren als het gaat om ‘gewicht’ van het spel.

Ter illustratie. Paul Grogan verricht in mijn ogen altijd een prima werk in het uitleggen van spellen. Hij heeft in zijn uitlegvideo bijna een kwartier nodig om alleen het klaarzetten van dit spel uit te leggen. Een tsunami van iconen, onderdelen, kaarten, dobbelstenen, plastic eenheden, draaischijven komt voorbij en de gedachte die niet zelden zich opdringt is: waarom?

Gisteravond waagden we ons aan dit avontuur. Bij binnenkomst direct al onder de indruk van de table presence en van de enorme hoeveelheid ruimte die het spel inneemt op tafel. Twilight Imperium IV heeft er in dat opzicht een waardig rivaal bij.

Die naam, Twilight Imperium, zal in de komende tijd vaker genoemd worden als het gaat om Voidfall. Het spel presenteert zich namelijk als een 4X game (eXplore, eXploit, eXpand & eXterminate), dat zich afspeelt in de ruimte. Er zijn verschillende nobele huizen die hun plek in de galaxy willen opeisen. Net als bij TI4 begint iedere speler in een hoek van de galaxy en probeert van daaruit zijn invloed te vergroten. Dan doe je door technologie te ontwikkelen, door nieuwe werelden toe te voegen, corruptie van werelden en van je spelersbord te bestrijden en dan ben ik nog veel vergeten.

Voidfall speelt over drie rondes, waarin je een toenemend aantal beurten hebt. Aan het begin van de ronde wordt er een event gedraaid. Die geeft een effect en een focus om die ronde op te spelen. Daarna ga je naar de actiefase. Centraal staan de focuskaarten. Elke beurt speel je een focuskaart waarop drie opties staan. Standaard mag je twee opties nemen, maar uiteraard zijn er manieren waarop je later in het spel alle opties kunt nemen. Een ronde eindigt met een soort upkeep fase waarin je onderhoud moet betalen in de vorm van voedsel, waarin je aangevallen wordt door de duistere entiteit en waarin je rondedoelen scoort.

Voidfall is een ingenieuze euro waar het doel is invloed te scoren: domweg punten. Het is een spel waarvan de afdronk is als die van een goede wijn: de smaken en indrukken blijven lang in je mond, of in dit geval in je hoofd. Je voelt de behoefte om te analyseren, om pareltjes te benoemen, om momenten weer voor de geest te halen.

En dan de vergelijking met TI. Is die geforceerd? Ja en nee. Met Voidfall is er een werkelijk goed spel neergezet dat de 4X principes heel goed doorvoert. Maar de benadering is anders. Waarbij TI een in mijn ogen een meer thematische, meer emotionele benadering heeft in het bouwen van werelden en in de interactie door de politieke fase, heeft Voidfall een meer mechanische benadering waar de nadruk ligt op kunstig samengestelde spelmechanismen die steeds nadrukkelijker samenkomen en je uitnodigen meer te ontdekken. En dat is absoluut een compliment!